Posts Tagged ‘ pdk ’

“Triumfalizmi”


"Triumfalizmi"

“Drejtësia u vu në vend” – ishte kjo fraza e përcjellur gojë më gojë nga të gjithë, pas lajmit për likuidimin e Bin Laden. Që nga presidenti amerikan Obama, kryeministri kanadez Harper, presidenti Topi, ambasadori Arvizu, presidentja Jahjaga e shumë liderë tjerë botërorë e lokalë. Duket se dhënia e kumtit nuk ka ndryshuar shumë nga e kaluara, kur lajmëtari dilte para turmës dhe sillte lajmin për fitoren apo humbjen e ushtrisë në betejë. Dhe derisa dikur lajmi ipej nga një maratonomak që vinte direkt nga beteja, në demokracitë moderne vetëm njerëzit e rëndësishëm e shijojnë emocionin e triumfalizmit, dhënien e lajmit të pritur gjatë. Se mbi çdo gjë tjetër, duhet ushqyer turmën. Më e çuditshme është kur kjo ndodh në një demokraci të zhvilluar si ajo e SHBA-së. Vendimi që vetë Obama të ishte lajmëtari për vrasjen e shumëpritur, e jo një zyrtar tjetër amerikan, qoftë edhe ushtarak i lartë, si dhe përtej këtij momenti, sjellja që bëri Uashingtoni zyrtar ndaj reagimit të opinionit publik, ngre shumë pikëpyetje. Normalisht lajmi për vrasjen e Bin Laden u pasua menjëherë me kërkimin e provave nga opinioni i gjerë botëror. Dhe po pastaj, arsyetimi se “ne nuk mbajmë trofe në duar” për të provuar kështu me fakte vrasjen e Bin Ladenit, sikur qëndron në disproporcion me reagimin euforik të Shtëpisë së Bardhë të ditëve më parë. 

Turmat
 
Të festohet kjo ngjarje në mënyrën se si e bënë amerikanët në Nju Jork dhe Uashington mbi të gjitha nuk ishte mënyra më civilizuese. Se nuk bëhej fjalë për një ndeshje sportive. Në atë mënyrë nuk u bëhej respekt as viktimave të 11 shtatorit. Me ato festime nuk u zhbë gjë dhe as bota nuk u bë më e sigurtë. Sigurisht që dëmet e 11 shtatorit ishin të mëdha. Përtej humbjes njerzore dhe asaj materiale më së shumti u dëmtua prestigji, egoja e Amerikës. Por festimet dhe thirrjet e turmave, qofshin spontane ose të mbështetura nga qeveria nuk dhanë mesazhin e pritur, nuk treguan pjekurinë e popullit amerikan, por treguan situatën në të cilën ndodhet kjo shoqëri, pasigurinë e saj në tërë këto vite dhe nevojën kaq të madhe për t’u kapur pas një fitoreje simbolike, sado të vogël, qoftë edhe eliminimin e një terroristi.
Euforia dhe festimet do të ishin më të kuptueshme, sikur Bin Laden të kapej apo vritej shpejt pas 2001-ës. Por tani, kur për shkak të moshës si dhe konsumit, ai edhe mund të ishte zëvendësuar nga pasardhësit e shumtë ideologjikë.
 
Bin Ladenët e Millosheviqët
 
Nuk duket punë e vështirë të përcaktohet nëse likuidimi fizik i një figure markante e një sistemi e ideologjie të caktuar, të cilësohet si fitore e vogël apo fitore e vërtetë. Vetë këto figura, më shumë se krijues të ideologjive, janë të zgjedhur të momentit të këtyre ideologjive të brumosura mirë e mirë që me kohë. Një figurë simbol duhet ta ketë çdo sistem, qoftë demokratik apo tiranik, por se sa të përkohshme janë këto figura tregon fakti se çdo devijim nga rruga e trasuar u ka kushtuar pozitën brenda për brenda ideologjisë. Për më tepër, sikurse simbolika që bartin këto figura, poaq mbetet simbolik edhe eliminimi i tyre. Kohët kanë treguar që ideologjitë nuk shuhen me eliminimin e figurave të tyre, ngaqë çdo ideologji është pjesë e një procesi që kërkon kohë për konsumin e saj, pa marrë parasysh kush qëndron në krye.
Simbolika e figurave në kohët moderne në secilën shoqëri ka një skadencë të përshpejtuar për shkak të ngopjes konstante të opinionit me to, duke bërë që një figurë e re lehtësisht të zëvendësojë një të vjetër.
Për këtë, njerëzimi nuk mund të festojë vdekje simbolesh duke parë që trashëgimia e tyre e lënë pas është hiperbolikisht më e rrezikshme. Si në rastin e Millosheviqit kur arrestimi, dënimi i mundshëm apo edhe vdekja e tij nuk duket se i ndihmoi popujt e ish-Jugosllavisë të harrojnë dëmet enorme dhe pasojat që po vuajnë edhe sot për shkak të ideologjisë së shtetit të tij. Faktet tregojnë se me vdekjen e Millosheviqit, as sot e kësaj dite Serbia nuk u bë një shtet më i mirë. Ndaj askujt. Prandaj, derisa një ideologji e rrezikshme është ende aktive, më shumë se çdo gjë tjetër, duhet të kihet kujdes. Se një Millosheviq e Bin Laden, në mos për t’u dënuar apo vrarë, një ditë do të vdisnin dosido. Ndërsa ideologjitë e tyre ende jetojnë e kultivohen, me apo pa figura simbole…
2011
05/22
CATEGORY
Politika
Shqip
Uncategorized
TAGS






















































Lini një koment

Era shtet


Gjykata Kushtetuese e Kosovës

Gjykata Kushtetuese

Dhe Gjykata Kushtetuese sërish dha fjalën e saj. Për çështjen e njëjtë. Presidentin e Republikës. Dy herë brenda gjashtë muajsh, për dy shkelje, efektet e të cilave patën trazuar dhe sërish pritet të trazojnë fort zhvillimet konstitucionale në vend. E shpejtë, e pavarur e profesionale, e kështu ligjërisht e fuqishme, për një gjë është e sigurtë, Gjykata Kushtetuese e Kosovës po kthehet në ankthin 24-orësh të politikës kosovare. Në murin e pakapërcyeshëm për të dy presidentët e fundit. Në plangprishësen e kokëfortën kundrejt vendimeve e procedurave të logjikës “unë jam ma i forti”. Një vendim i drejtë, gjë e mirë për Kosovën, që absolutisht nuk duhet të përkthehet si i qëllimshëm kundrejt figurës së presidentit apo atyre që e sollën aty. E tërë kjo ka të bëjë me mënyrën. Sepse në rendin e bërjes së gjërave gjithmonë duhet patur kujdes, mënyrën.  

Dëm e fitore

Çka fitohet e çka humbet, është e vështirë të nxirren përfundime të menjëhershme. Se a do të ketë kapërcim taktik të tipit dellian e blerje vote nën presion për të dalë nga kjo situatë e re, apo një kthim në pikën fillestare, kompozicion të ri politik apo edhe e fundit fare, zgjedhje të reja, mbetet të shihet.

Tash për tash, efektet e vendimit të Gjykatës Kushtetuese mund të jenë të dhimbshme sidomos për opinionin publik, që pas muajsh të tërë cirku zgjedhoro-politik, do i duhet sërish të rikalojë nëpër të. 

Ndërsa në aspektet afatgjata, efektet janë shumë pozitive për të gjitha proceset e demokratizimit e të shtetndërtimit. Këto vendime të një institucioni që po jep shenja të konsolidimit e pjekjes konstante, nuk duhet parë si fitore e opozitës, apo kundërshtarëve tjerë të qeverisë, por si NDALESË edhe për vetë opozitën, nëse nesër i futet rrugëve joligjore për arritjen e qëllimeve politike. Në të njëjtën kohë, një vendim i tillë është i shëndoshë edhe për vetë pozitën, sepse nesër kur të mos jetë në pushtet, një Gjykatë Kushtetuese efikase e profesionale në vendimet e saj, do t’i mbrojë nga shkeljet e mundshme. 

Mësimi

Shtyrja e pavarësisë, mungesa e Gjykatës Kushtetuese deri në vitin 2009, si dhe zgjedhjet politike për udhëheqësit e institucioneve të pavarura, i kanë bërë shumë dëm Kosovës. Këtë më së miri na e dëshmon dhe mëson roli i Gjykatës Kushtetuese në vendimin për presidentin Sejdiu dhe për presidentin Pacolli, se askush nuk e ka të garantuar pozitën e tij, sidomos kur bëhen shkelje, qoftë edhe proceduriale. Se të gjithë duhet të kenë frikë nga ndëshkimi, në këtë rast ndëshkimi kushtetues e institucional. Kjo e bën një qeveri që të mos krekoset parakohe për numra votash të mjaftueshme, për dominanca e mazhoranca, për qeverisje të garantuar e të kontrolluar si t’ia dojë qejfi, nga poshtë-lart.

Poashtu gjithë spektri politik të nxjerrë mësim të shpejtë nga kjo, duke bërë reforma brenda përbrenda partive në emër të zhvillimit, suksesit, e jo në emër të lavdive të kaluara e patriotizmit tashmë të konsumuar. Sepse një ofertë e dobët politike, po, mund të sjellë një instant-qeveri dhe një instant-president, por edhe një instant-largim.

Në këtë vazhdë zhvillimesh, edhe institucionet tjera bartëse të drejtësisë e pushtetit ligjor të marrin shembull e të motivohen për marrjen e vendimeve të forta e të drejta, që në fund të fundit janë të rëndësishme për demokracinë, popullin, për të cilin edhe janë krijuar.

Besimi

Si me asgjë tjetër, përditshmëria e shoqërisë në Kosovë karakterizohet nga mungesa e besimit. Besimit në vërtetësinë e institucioneve, besimit në zgjedhjet e lira politike, besimit në projektet e qeverive për bërjen e Kosovës.

Të kritikuar rëndë për një sistem ligjor të dobët, për gjykata jofunksionale dhe të ndikuara skajshmërisht nga politika, më shumë se kurrë, dy vendimet e Gjykatës Kushtetuese japin sinjal të qartë për kthimin e mundshëm të besimit. Kthimin e besimit te qytetarët, duke mos lënë anash edhe nevojën për kredibilitetin rajonal dhe më gjerë në Europë. Besimin se vendimet e fundit të Gjykatës Kushtetuese mbajnë aromë pavarësie dhe profesionalizmi. Aromën e shtetit të Kosovës.

2011
03/30
CATEGORY
Politika
Shqip
TAGS





















































Lini një koment

GAGA-izmi shqiptar


Kosova & Shqipëria - Going GAGA

 Të reklamosh apo bësh branding për të promovuar vendin është një investim i rëndësishëm. Sidomos në kohët moderne kur të gjitha shoqëritë qoftë ato në zhvillim apo ato të zhvilluara bëjnë shumë për imazhin e tyre. Kosova e Shqipëria s’bëjnë dot përjashtim në këtë lojë imazherie. Por për dallim nga shtetet tjera demokratike ku përgjegjësitë për promovim të imazhit janë të ndara në mes qeverive dhe komuniteteve të artit, në Kosovë e Shqipëri ndodh e kundërta.

Kryeministri i Shqipërisë ka muaj të tërë që përmend emrat e yjeve botëror me qëllim promovimin e Shqipërisë para botës. Dukej shumë entuziast në të gjitha mbledhjet e Këshillit të Ministrave apo në Kuvend prej nga sinjalizonte mundësinë e prurjes së emrave të famshëm. Por përkundër të gjithave momenti i përfolur nuk erdhi. Nuk erdhi se gjërat nuk vajtën si duhet. Skandalet e korrupsionit dhe krizat e thella politike s’lanë vend për festime. Në fund të ditës qëllimi i vërtetë i gjithë kësaj historie ngjan sikur të jetë tjetër. I dyfishtë. Sigurisht, për opinion e brendshëm, sepse amullia dhe konfuzioni në të cilin vërtitej realiteti duhej të pudrosej me titujt “Beyonce në Tiranë” apo “Gaga në Durrës”. Si dhe për opinionin e jashtëm, se gjërat në Shqipëri ecin në rregull.

 Gjetja e ideve për promovimin dhe reklamimin e vendeve, kauzave, ka vështirësitë e veta, sidomos në një kohë kur shoqëritë e zhvilluara kanë avancuar dhe pothuaj kanë konsumuar idetë si këto. Që një ide të jetë e qëlluar dhe të godasë aty ku duhet, kërkohet kreativitet dhe gjetje origjinale. Por problemi qëndron pikërisht këtu. A mungojnë ekspertët shqiptarë kreativë për të gjetur formulën e duhur të promocionit. Apo na mjafton një ide që vjen nga Lindja e Mesme dhe shoqëritë me diktatorë në rënie, që me blerje milionëshe të këngëtareve që përdridhen tentojnë të tregojnë se sa mirë i kanë punët e sa demokratikë janë.

Gaga-idetë

Idea e ngjashme që po qarkullon ditëve të fundit edhe në Kosovë, për sjelljen e emrave të famshëm të muzikës botërore, më shumë se çdo gjë tjetër ngre shumë pyetje. Vërtet, për çfarë promocioni ka nevojë Kosova tani? Dhe a është kjo gjetja e duhur?

Në kulturën urbane, prurjet e yjeve e bendeve muzikore me nam janë pjesë e një procesi të vazhdueshëm zhvillimor social e kulturor të shoqërisë. Përkundër numrit të madh të rinisë shqiptare dhe nevojës për evente artistike të mëdha, prapëseprapë këto aktivitete nuk duhet të jenë punë qeveritarësh. Ka kohë që të rinjtë entuziastë në Prishtinë e Tiranë me sukses kanë sjellur yjet e muzikës botërore, prandaj këto prurje nuk do të përbënin lajm. Mbase brenda Ballkanit dhe vetëm kaq.

 Imazhi i dy shteteve tona nuk përmirësohet pse vjen Rihana në Tiranë, sepse që të nesërmen sërish nëpër ballina do shfaqen tituj me lajme jo të mira nga Shqipëria. As Venezuela, Spanja e Irani nuk do ta njohë pavarësinë e Kosovës meqë erdhi Shakira apo Gaga në Prishtinë. Dhe sigurisht as Catherin Ashton s’do të pyeste se si ia kaluam me pop-yjet! Sepse yjet e muzikës nuk e çrrënjosin korrupsionin, nuk bëjnë reforma e shtet ligjor nga skena e muzikës live. 

Gaga-Produkti

Dy qeveritë shqiptare me shefat e tyre në krye na shfaqen kontraverse e të papjekura në vendimet dhe mënyrën se si menaxhojnë me mjetet publike. Dhe gjithnjë e më shumë po ngjajnë me nëra-tjetrën.

Fytyra e mirë e një vendi propagohet me transparencë qeverisjeje, zgjedhje normale, me fushata milionëshe lufte kundër korrupsionit e trafikut, me programe milionëshe në edukimin e ekspertëve të shumë fushave, kuadrove mjekësore, inxhinierëve. E çka është më e rëndësishme qeveritë duhet të orientohen në zhvillimin e produktit, brandit shqiptar, e jo gaga-produkteve. Bashkimi Europian dhe bota vetëm në këtë mënyrë bindet se qeveritë po punojnë si duhet. Dhe integrimi, njohjet s’do të vonojnë.  

Gaga-qeveritë

 Zhvendosja e vëmendjes së opinionit publik nga aktualiteti i vrazhdë shqiptar ka hyrë zyrtarisht në politikën ditore andej e këndej kufirit, dhe si fenomen ka modelet e stërkequra gjithandej nëpër botën e tretë. Që ka humbur sensin moral dhe estetik në paraqitjet e liderëve tanë para masës, është e vulosur. Mungesa e ndjeshmërisë dhe deri diku e injorancës së medias në trajtimin e këtij gagaizmi politik u jep hapësirë të mjaftueshme veprimi ideatorëve jokreativë të këtij marketingu joprofitabil.

 Ndërkohë gaga-qeveritarët të kenë kujdes se mos një ditë to të përfundojnë në gjykata keqpërdorimesh, e pastaj Beyonce e Shakira do t’i mohojnë ato para, apo do t’i japin për bamirësi sikur po ndodh kohëve të fundit. Sepse në fund të fundit yjet duhet të sillen për të festuar suksesin, e kurrsesi për të maskuar dështimin. 

 Kjo po që do të ishte “qershia mbi tortën” e imazhit shqiptar.

2011
03/20
CATEGORY
Entertainment
Politika
Shqip
TAGS















































Lini një koment

Uglar 2011


 

Uglar 2011

E shëmtuara përsëritet

Ishte Mars i vitit 2004 kur fëmijët shqiptarë nga Mitrovica u kërcënuan, u ndoqën e u mbytën në lumin Ibër. Pas kësaj pati një reagim spontan që çoi në shkarje situate në atë që më vonë u quajt si Marsi 2004. Ishin vet qytetarët serbë që ndezën fitilin, dhe po ata që përfituan më vonë nga reagimi i shqiptarëve.

Mars 2011. Skenar i ndryshëm, i vdekur po një fëmijë shqiptar. Një djalë i vogël me ëndrra të mbetura peng. Peng i një vrasësi “të panjohur”. Peng i përgjegjësive tona, të secilit qytetar e pushtetar të Kosovës. Ka qenë e thënë të ndodhi kjo, se kështu paska dashur Perëndia. Së paku sipas Presidentit të Kosovës! Vrasësi (nuk) dihet. Autoritetet heshtin e s’guxojnë të marrin masa. Se kështu e do puna. Sipas Ministrit të Brendshëm. Që të bën të besosh se po të mos ishte për mjetet e informacionit, ne as që do të mirrnim vesh se kjo vrasje kishte ndodhur. Kjo, për hir të stabilitetit, për hir të kushedi çfarë. Nuk reaguan mediat ndërkombëtare, askush nuk përshëndeti heshtjen, përmbajtjen shqiptare. As në BE, Kombe të Bashkuara. Se kur serbët vrasin, qoftë edhe fëmijë që prejnë dru për bukën e gojës, duhet të rrimë urtë. Ndërsa po të ndodhte në të kundërtën?  

 Të djegur

Sjellja e butë e autoriteteve kosovare ndaj këtij rasti si dhe reagimi i vakët i shoqërisë civile, është shumë i habitshëm dhe skandaloz. Armët ekzistojnë gjithandej nëpër shtëpitë e serbëve, KFOR hesht. Policia e Kosovës “ruan” stabilitetin duke u lënë atyre në duar arsenale të vërteta armësh.

Kush u dogj me të vërtetë në gjithë këtë? Zemra e një nëne të vuajtur, apo shumë më tepër. Sigurisht që shumë më tepër. U dogj besueshmëria! Besueshmëria e autoritetit shtetëror. E figurës së Presidentit, që në mënyrën më naive e bestytnore zhvendos shkakun e ngjarjes në ” Perëndia ka dashtë”. U dogj besueshmëria e Policisë, e cila reagon me qetësi e  indiferentizëm aspak bindës. U dogj edhe një herë besueshmëria e zyrave ndërkombëtare, të cilat me stopimin e aktiviteteve ligjore të Policisë së Kosovës ndaj serbëve të armatosur, kanë cënuar dhe po cënojnë vazhdimisht sinqeritetin në punën dhe paanësinë e misionit të tyre.

 Faji

Humbja e jetës së të riut nga Uglari, edhe një herë shenjon mirë realitetet e përditshmërisë kosovare. Gjetja e fajtorit të vërtetë nuk ndërlidhet vetëm me identifikimin e vrasësit apo motivin e këtij akti, qoftë ai etnik apo tjetër. Është më e thellë, gjithëpërfshirëse.

Të mbijetosh varfërinë, me rrezikun e përhershëm të humbjes së jetës, për më tepër jetës së një fëmije rëndon drejtpëdrejt mbi keqpërdoruesit e Kosovës. Dhe atë nga keqpërdoruesit e vegjël e deri te keqpërdoruesit e mëdhenj. Që nga 1999 e deri më sot. Vjedhjet masive, shpërlarjet e parave, keqmenaxhimi me mjetet financiare, paranë publike dhe çdo punë e bërë keq nga drejtuesit e pozitave në politikë, biznes e administratë janë fajtorët e vërtetë të këtyre ditëve. 

Rasti i Uglarit duhet shikuar edhe përtej perdes etnike. Shkaqet janë më të rënda dhe bëjnë me gisht nga ne. Serbi mund të jetë fajtor për vrasjen, mund edhe të burgoset, por si t’ia bëjmë me fajtorët që çuan një fëmijë drejt malit, vdekjes?! Pasurimet anakronike multimilionëshe nga njëra anë dhe humbja e një jete të re në luftë për kafshoren e bukës, flet mëse mjaftueshëm. 

Kjo ngjarje mund të ketë lidhje me çdo gjë, por vetëm me Perëndinë, JO!

2011
03/10
CATEGORY
Politika
Shqip
TAGS
























































Lini një koment

“Allahu Ekber”!?


"Mos ma kthe me t'keq"

Në marëdhëniet njerëzore, kur dikush ndihmohet nga tjetri, normalisht që është i pritshëm edhe falenderimi apo shpagimi ndaj asaj të mire. Ndërsa në situatat kur shpagimi është praktikisht i pamundur, në kulturën tonë popullore ekziston një thënie e moçme dhe shumë domethënëse, “mos ma kthe me t’keq!”. Thënie kjo me nënkuptim të caktuar, shpesh të dyfishtë, po që tingëllon sipërfaqësore dhe jo fort e dëshiruar për veshin e njeriut.

E pikërisht tani po përjetojmë ndjesinë sikur ai “falenderimi” ynë i vazhdueshëm për një të mirë të madhe u shkërmoq, e disi u zhbë brenda minutash. Që në një mënyrë ngjan sikur vërtet “e kthyem me t’keq”.

 Lajm i keq

 Askush nuk tha që “një banor gjerman vrau ushtarët amerikanë…”! Të gjithë e thanë, madje me zë të lartë se vrasësi ishte nga Kosova, mysliman dhe kishte thënë: “Allahu Ekber”. S’mund të ndodhte ndryshe, anipse i riu nga Mitrovica mund të ishte shtetas apo banor i përhershëm gjerman. Ai tekefundit ështe shqiptar dhe ç’është më e keqja kreu krim me një skenar të tmerrshëm, që as mendjet më pjellëkëqija të Beogradit nuk do dinin ta stisnin.

Dukej si shakaja më e keqe. Që doli e vërtetë! Sa shokuese. Sa e papranueshme. Lajmi më i hidhur i radhës, në vazhdën e lajmeve hiç të mira që kanë të bëjnë me Kosovën tash e sa muaj. Epizodi më tragjik në marëdhëniet Kosovë-SHBA.  

Mos na vrisni 

Populli shqiptar i detyrohet shumë miqve të tij perëndimorë. Historia e ka treguar këtë që nga ekzistencializmi i Shqipërisë e deri te historia moderne e Kosovës. Sigurisht, ne nuk kemi kapacitete ekonomike dhe burime natyrore për t’u kthyer miqve tanë të mirat që na kanë bërë. Ne as nuk notojmë në naftë, që të joshnim amerikanët për investime të tyre, për t’ua shpaguar mundin politik e ushtarak. Biles as ata nuk kanë pritur e as nuk po presin që ne t’ua kthejmë të mirën, falenderimin. Për miqtë tanë amerikanë falenderim do t’ishte që ne të bëhemi të mirë e të suksesshëm për veten, jo për amerikanët. Të punojmë mirë për veten, jo për amerikanët. Të forcojmë veten, të zhvillojmë veten. Jo amerikanët.

Tash çka t’u themi atyre? Çka të presin nga ne? Të arsyetohemi se ishte vetëm një rast i izoluar dhe se rastësisht dorasi na paska qëlluar të jetë shqiptar?

Apo ndoshta duhet të presim që miqtë tanë amerikanë të na kuptojnë, të mbyllin sytë e të na kërkojnë vetëm diçka. Që në vend të falenderimit, së paku të MOS I VRASIM! Jo për diçka të tillë!

Por ka ndodhur. E frika është që do të ndodhi sërish sepse kjo mënyrë sjelljeje e shqiptarëve ka filluar të lëshojë rrënjë e të marrë formë gjithnjë e më shumë.

 Homazh

Kosova u godit sërish. Në ditët kur më së paku pritej. Dhe në këtë rast nuk u godit nga jashtë, nga Serbia, por u godit nga brenda, vetvetja. Akti i vrasjes së tmerrshme përbën lajm në çdo faqe gazetash ndërkombëtare, faqe interneti, zyra diplomacishë. Dhe pothuaj në çdo rast përmendet edhe Kosova, sepse ishte një kosovar në pyetje. Ky është rasti më tipik kur vepra e një individi nuk dëmton apriori vetë individin por dëmton mbarë një shoqëri, shtet të tërë. Kjo ngjarje na njollos të gjithëve sepse nuk është vrasje me motive të ulëta, apo vrasje e lidhur me një krim ordiner. Por, janë vrarë pjesëtarë të ushtrisë amerikane. Ushtri për të cilën dikur një popull i tërë jemi lutur të na shpëtojë e çlirojë nga armiku gjatë ditëve më të vështira të ekzistencës tonë. E ajo na shpëtoi, çliroi e vazhdon të na mbrojë. 

Më e keqja në gjithë këtë histori është se ky akt nuk përbën një rast të izoluar. Shembuj aktesh me motive të ngjashme kanë ndodhur edhe më herët. Ky është një tregues i qartë se në çfarë labirintesh të qorrta po shkon shqiptarizma jonë.

Ngushëllimi i familjeve të ushtarëve apo një dënim retorik verbal i aktit është i pamjaftueshëm e pokaq patetik. Një homazh për të vrarët nuk arsyeton gjë.

Ajo që tani më së shumti ka nevojë për një homazh, është vetë Kosova.

2011
03/03
CATEGORY
Politika
Shqip
TAGS
















































2 komente

Flokët e Pakrehur


"Gjuha Shqipe"

Dikur më vinte keq për shkronjën “ë”, kur shikoja në detyrë shtëpie të nxënësve në shkollë fillore… Ajo mungonte në 90% të rasteve në fund të fjalëve që e kanë në përbërjen e tyre këtë shkronjë… Me kohë mendoja se ishte për shkak të moshës së vogël të nxënësve, por e njëjta gjë ndodhi edhe në shkollë të mesme, për të vazhduar tutje në universitet, tashmë jo më si keqardhje por tmerrosje.

Shkronja “ë” është pasuri kombëtare. Jo që shkronjat tjera nuk janë, por kjo shkronjë i jep identitet alfabetit dhe gjuhës së folur shqipe. Dhe të luash me identitetin tënd, ta rrezikosh vetëm për një klik (fraksion sekonde) s’është tjetër veçse vrasje. S’mjafton që është rrezikuar mjaftë në të shtypurit online, ne edhe vetë e mohojmë fare si shkronjë (shum, mir, koh, kultur, ton, lop…)

Mësuesit vs Nxënësit

Kosova në sistemin e vet të edukimit ka shumë segmente të pazhvilluara si duhet. Deri tani ky sistem për disa gjëra ka dëshmuar. Se te ne nuk mësohet, por kapërcehet. Te ne nuk zhvillohet nje temë, por mbarohet. Te ne nuk ofrohet cilësia, por sasia. Dhe kjo vlen para së gjithash për Gjuhën Shqipe. Që do të thotë, nxënësit ngarkohen me gjëra sasiore, me qëllim arritjen e normës, por jo edhe arritjen e cilësisë. Tekefundit një fëmijë që mbaron klasën e katërt më e udhës do të ishte t’i kërkohej të shkruante një hartim pa gabime gjuhësore sesa t’i kërkohej alamet mendimi apo ideje. Thënë ndryshe, jo të gjithë nxënësve duhet kërkuar një hartim (shkrim) i mirë në total. Por të gjithëve duhet kërkuar një hartim (shkrim) pa gabime gjuhësore ne total! Sepse në të ardhmen, për të shkruar kanë te gjithë. Pa marrë parasysh çka, një adresë, një emër, një e-mail, sms, një koment të shkurtë. Hartimet e vërteta, novelat e poezitë ua lëmë shkrimtarëve (persona në gishta).

Mbledhitë Elektronike dhe Fjala e Shkruar

Po e quaj kështu nëse do të guxoja, tërë shoqërimin e njeriut modern, qoftë përmes telefonave të dorës me porositë elektronike, apo edhe nëpërmes internetit: posta elektronike, forumet, rrjetet shoqërore etj. Rolin kryesor sigurisht edhe këtu e luan Fjala e Shkruar, që thënë të drejtën po i jep dimenzion të ri vet mënyrës së të jetuarit, e në të ardhmen kushedi çfarë. Shqetësimet janë të shumta por ato që shenjojnë më shumë janë këto:

– mungesa e qartë në mes asaj që mendohet të thuhet dhe asaj që shkruhet;

– gabimet elementare, si mungesa e “ë”-së, përdorimi i tmerrshëm i “q”-së në vend të “ç”-së etj.;

– mungesa e shenjave te pikësimit, që të bën të humbësh shumë kohë derisa e kupton se ku fjalitë marrin kahjen e duhur, në kuadër të asaj që është menduar të thuhet.

– indiferentizmi gjuhësor;  etj., etj.

 Indiferentizmi gjuhësor

Ky indiferentizëm është mjaft kompleks dhe ka të bëjë me shumë gjëra njëkohësisht: me të nguturin, thjeshtësinë brutale të të shkruarit, sipërfaqesinë, të qenurit kull (cool), joseriozitetin dhe edukatën individuale. Dhe kur kjo vjen nga gjithësecili: fëmija, i rrituri, studenti, qytetari, fshatari e i diplomuari, kuptohet që është prekur piku kritik.

– Të nguturit. – Të gjithë nguten kur shkruajnë, vërehet nga mungesa e ngatërrimi i shkronjave, mungesa e shenjave të pikësimit dhe përdorimi i akronimeve. Shtrohet pyetja: a ka pamjen e duhur dhe ndjesinë e vërtetë një këmishë e pahekurosur mirë, një pastrim dhëmbësh për 3 sekonda, një bukë e pjekur për 3 minuta? Një semafor i kaluar në të kuqen? 

– Thjeshtësia brutale.- Ajo që haset kudo në ditët e sotme është thjeshtësia me të cilën të rinjtë shprehen, shkruajnë. Nuk e marrin pikën e mundit që të formulojnë një fjali së paku drejt të lexueshme, kuptueshme.

Fjalia e shkruar pa pikë e pa presje, pa morfologji e strukturë elementare, pa “ë” në fund dhe me “q” të vendosur dosido është rrëmujë, sikur floku i pakrehur. Edhe po të jetë një fjali dashurie a urimi, ajo thjesht i ngjan një dhurate të paketuar me letër tualeti.

– Sipërfaqësia.- Një “mos ta nin-je ma e mira”-është shembulli më i thjeshtë se sa e vagët është aftësia për të thënë diçka të sinqertë, më të zhvilluar në përmbajtje, si dhe shembull se sa moskokëçarës e indiferent është ai që shkruan këtë.

– Cool-izmi – Mjafton të dëgjosh bashkëbisedimet në mes të rinjve në Kosovë, sidomos atyre nëpër qytete, dhe ti e kupton që ata janë thjeshtë të rinj të  l-a-z-d-r-u-a-r. E sa për ironinë e tërë kësaj, në Dukagjinin lindor “kull” e quajnë kalin shëndetlig! Rastësi bizare kjo. Gjuha shqipe në Kosovë është shëndetlige.

– Joserioziteti.- Nëse s’duhet të kemi seriozitet në mënyrën se si shpërfaqemi para botës virtuale, atëherë a kemi të drejtë të kërkojmë prej të tjerëve (në botën reale) që të jenë seriozë?

Pse të mos jetë edhe një mjek rebel, që në vend të shpretkës të operojë mëlqinë? Apo një farmacist, që në vend të një vitamine të japë antibiotikë të fuqishëm…apo një shofer autobusi të vozisë 120 km/orë, në pikë të dimrit? Apo një procesverbal gjykate t’shkruhej pa pikë e presje? Se në këtë mënyrë do të ishin in, duke qenë joseriozë. Ne na bënë përshtypje si të jemi in apriori, e jo të merremi me consequences posteriori.

– Mungesa e edukatës.- kjo është më e rrezikshmja, dhe më e përhapura si dukuri. Për më tepër kjo mungesë edukate gradualisht po prekë edhe ata që kanë një nivel të caktuar të saj. Se sot duhet të sillesh si masa. Masa, sasia është në pyetje. Gjithmonë.

 Rebelizmi gjuhësor

Dekadën e fundit dukuria e rebelizmit në përgjithësi ka rritje eksponenciale. Dukuri që bie në sy në tërë botën, sidomos botën perëndimore. Eshtë dicka e marrë nga perëndimi por diçka që buron edhe nga vetë ndjesia e individit shqiptar për të ndryshuar gjërat duke mos qenë rehatshëm me to. Këtu padyshim edhe gjuha del pengesë në rrugën e rebelizmit. Të shkruarit online është marrë si një mikrokozmos ku secili mund ta shprehë rebelizmin e tij, që nga postimet e mendimeve, fotografive, videove, muzikës e deri te gjërat e thjeshta ditore. Kjo hapësirë ku mund të ndihesh “sa të duash rebel” pa rregulla, paradoksalisht ka edhe vetë rregulla! Se duhet të jesh sa më rebel që mundesh, i çthurur, të mos respektosh asgjë, të jesh sa më shumë vetvetja (që në përkthim të lirë do të thotë: sillu sipas instinktit)! S’je in nëse shkruan me gramatikë, s’je cool  nëse bën “kishe unë di”. Me këtë sikur dëshirohet të luftohet rregulli, që në thelb e mban botën gjallë.

Të përdorësh zhargon është e pranueshme deri diku mes familjarëve dhe një numri të kufizuar miqsh, por të jetë pjesë integrale absolute e çdo reagimi, komenti, postimi, përshëndetjeje, falenderimi apo kritike-kjo thjesht është e papranueshme.

 Pro et Contra

Nëse dikush mendon se kjo mënyrë rebele e komunikimit e bën shoqërinë më pak të ngurtë, më elastike, më të komunikueshme e më të mirë, mendoj se gabon. Se nuk mund dhe guxon të futen të gjitha në një thes, në thirrje të një uniformiteti shoqëror të rremë. Të mos dish nëse atë koment apo shkrim kush e ka bërë, një fëmijë që është në fillet e para të të mësuarit të gjërave, apo një i rritur 20-30 vjeçar?

Dihet se njerëzit janë të ndryshëm, shprehen ndryshe, shkruajnë ndryshe. Në kuadër të kësaj, vetë brenda përbrenda Kosovës kemi nënkulturat gjuhësore, të cilat duhet t’i respektojmë. Por, por, jo që në emër të kësaj të guxojmë të masakrojmë të shkruarit. Nëse dëshirojmë që të kuptohemi mirë, të respektojmë mendimet e njëri tjetrit, pse mos të përpiqemi pak që të shkruajmë drejt, qartë. Vetëm kaq!

Ne duhet të këmbejmë idetë, bindjet, mendimet, dallimet, jouniformitetin shoqëror me diçka uniforme-gjuhën. Mendoj, qoftë edhe në gegnishtën tonë. Së paku në rregullat kryesore të saj. Gjejeni një krahër, se përndryshe do të bëhemi Dexter-ë të gjuhës sonë. Të vetvetes.

2010
12/26
CATEGORY
Mediale
Shqip
TAGS









































Lini një koment

V5 Vota – Vjedhja – Vetëmohimi – Vetëvendosja – Vikiliks


       

Vota - Vjedhja - Vetëmohimi - Vetëvendosja - Vikiliks

Vota – Vjedhja – Vetëmohimi – Vetëvendosja – Vikiliks

Është e çuditshme se si shume fjale, pergjithesisht te nderlikuara, te veshtira e te diskutueshme ne dometheniet e tyre nisin me shkronjen ‘v’. Eshte kjo nje rastesi, apo e thene per te qene, nuk e di. Por di qe te gjitha keto lidhen ngushte ne kompleksitetin e Kosoves se sivjetshme. Kosoves se vitit 2010.

 Vota

Kjo eshte vota: nje leter e thjeshte qe pret vetem nje gjurme lapsi, per t’u rikthyer mepastaj ne bartesen e fateve te nje shoqerie.

Shume nga ne menduam qe tashme e kishim ndertuar nje raport te shendoshe me voten, shpesh duke u tallur me kutite e votimit te Rames e Berishes. Por doli te jete bindje e gabuar. Ne ne mes vetandej e ketej ‘kufirit’ dallojme pak ne menyren e te berit te gjerave. Por dallojme shume ne menyren e reagimit. Mungesa e sharjeve te renda publike, dhe rrahjet masive te zgjedhesve, nuk e bejne situaten me te kendshme aspak.

Ne tere kete prapakthim edhe analizat duken patetike. Por patjeter qe dicka duhet te thuhet. Per veten, ne mos per te tjeret. Se, nuk me behet vone cka thote Europa per kete. Kush merzitet per ta. Nuk e mendoj qe ata jane djeme me te mire apo me te ndershem se ne. E kam me vetveten, rinine, popullin. Ne dijme, mundemi dhe meritojme me shume se sa ku jemi tani.

Vjedhja

Korrupsion! S’me pelqen si shprehje. Jo per tjeter, por kemi nje me te mire, me te drejtperdrejte, vjedhje. Pasi u be qe sa kohe, u diktua, u publikua, iu perplas zyrtarisht ftyres se aktereve kryesore-prape nuk ndodhi gje. Akteret, jo qe vodhen ç’munden deri me tani, ata tashme e vodhen edhe voten! Edhe pa pike skrupulli. Sa tronditese, ngulfatese, plasese. Po po, plasese! Kjo eshte. Kujt po ia bejne kete? Kujt? Kujt?

Vetëmohimi

Pse nuk u protestua ne momentin kur u publikuan raportet per vjedhjen ne Kosove nga organizatat nderkombetare? Mos populli kishte vjedhur vete, dhe s’bente ze? Sigurisht qe jo.

Pse kurre nuk u protestua per papunesine, terrin, familjarizmin e moszhvillimin? Pse? Perderisa studentet ne Angline e pasur e te zhvilluar e rrezikojne edhe vete familjen mbreterore me protesta ne rruget e Londres, pse rinia jone vetemjaftohet me realitetin?

Pse nuk protestohet tani kur njefar Dik k… akuzon per trafikim organesh UÇK-ne? Kryeministrit tone s’do ti prishej qejfi ne kete rast. Se thote: po akuzohet lufta e popullit shqiptar! Po a do t’i prishej atij qefi, nese ky popull do ta gjuante me gure, akuzonte dhe denonte per korrupsionin e deshmuar ne kohen e qeverisjes se tij dhe vjedhjen e paprecedente te votave? Sigurisht qe po!

S’do mend qe zgjedhja jone qe beme dhe po bejme, per te heshtur, se jane te tjeret qe do t’na nxjerrin nga lloçi, se do te pike dikush nga qielli qe t’na qeverise ndershem, nuk ka te beje asgje me vetedijen e perparimin, por thjesht me vetemohimin, regresin.

Vetëvendosja

Ne fillet e saj dukej si tendencioze, si e tejmbushur me patriotizem e diletantizem, si kostum i papershtatshem per prerjen europiane te Kosoves. Na pelqenin, por tashme kishim nje dashuri te re, te madhe. Europen! Dhe gjithçka qe bente ajo me Kosoven ishte e pranueshme. E te gjithe shushatnim. Se s’kishin c’benin me shume partite, politikanet. Arsyetohej varferia, arsyetohej papunesia, arsyetohej terri! Se shushatja, thene te drejten na ishte mbjellur me kohe, nga rezistenca kundrejt shtetit me monstruoz te Europes. E eshte pikerisht Vetevendosja qe guxoi dikur, Vetevendosja qe po guxon edhe tani. Vetem se per ironi te fatit tani lufton per te vendosur vete ekzistencializmin e ketij shteti ne rruge te drejte. 

Se sa fitoi, si ia doli, sa do te nderroje menyren e berjes se gjerave nga brenda parlamentit, se si do t’i pershtatet Kosoves europiane, mbetet te shohim. Por dicka ka arritur:

– Qe mos ta lere indiferentizmin te futet deri ne strukturat e ADN-se sone, si dhe

– Te pasuroje fuqishem aktualitetin mbareshqiptar me kete koncept sa te vjeter e te ri.

Vikiliks

Sa pamje bajate qe kishin ato kabllogramet e Wikileaks. Sigurisht, meqe jane te natyres sekrete e konfidenciale, s’duhet te jene te stilizuara, sepse nuk jane per shitje, e per pasoje as per ekspozim masiv. He!

Bota po ndryshon cdo here, ne kohe dhe hapesire. Shembujt e Vikiliks jane kurajuese mbi te gjitha. Edhe nese kjo organizate nuk do ta ndryshoje Ameriken, Europen, Rusine, boten, nje gje e beri. Per nje kohe i ç’sekretoi, i ç’konfidencializoi, ua hoqi breket qeverive. Dhe popujve u dha nje mesim. Se s’duhet qene konformiste edhe nese jetohet ne shoqeri te zhvilluara e moderne. Se per shoqerite ne zhvillim as mos te flasim! 

 V5

Kosova duket te jete vertete arene ndryshimesh, te mirash e keqijash, goditjesh e kundergoditjesh, qofte nga jashte, qofte brenda vete saj. Arene e Vjedhjes  se Votave, shperlarjesh parashe, target akuzash tronditese. Te mos permendet varferia e vuajtjet e popullit… 

Ç’ti behet?

Duhet te reagojme. Nuk duhet te rrime urte, te behemi pjese e ketij Vetëmohimi. Nuk duhet te presim ambasadorin amerikan te thote ‘votat u vodhen’, se ai thote, por mund ta beje shkarazi, ashtu si edhe beri! Neve s’duhet te na bejne pershtypje heroizmat e militantizmat qe s’na cojne kund. Studentet, te diplomuarit, papunet, gjithe populli te veprojme. Duke ua bere te pasigurte pushtetin kujtdoqofte, qofshin ata te krahut te luftes, paqes apo neser te vete Vetëvendosjes, nese nuk bejne punet si duhet. Nuk duhet te presim Vikiliksin te vije te pergjoje, te dokumentoje per sherret, hajnite, e keqperdorimet ne tere sistemin tone. Ne i dijme tashme te gjitha. Ne jemi populli. Jemi zeri!

2010
12/19
CATEGORY
Politika
TAGS





















































Lini një koment

Pa Viza-Me Viza


Standardet e Shumefishta

Waiting is = Forbidden

Gjysma e popullit shqiptar do te levize pa viza drejt Europes qe nga 15 Dhjetori, derisa pjesa tjeter do te vazhdoje te diskriminohet pa ditur edhe sa kohe. Pritjet ishin kaq te medha, vuajtjet e qytetareve poashtu. Europa luante gjate gjithe kohes me standardet dhe kushtezimet e panevojshme derisa nje dite vendosi te thote: Po! Nuk tha Po ne te njejten kohe kur i tha Malit te Zi, Serbise e Maqedonise, por rreth nje vit me vone. A do te ndodhe pas nje viti edhe per Kosoven, apo do shkojne 3, 4 apo 5 vjet sic pret shumekush. A duhet kuptuar kjo si nje kerkese e patjetersueshme per plotesim standardesh europiane apo thjesht nje vendim politik i Europes, e cila deshiron qe te tregohet zemergjere karshi rajonit?

Nese eshte e para, ka hapesire per kundershti. Pse Shqiperia u la pas vendeve te rajonit? Shqiperia nuk u be me e pasur pas nje viti, nuk hapi qindra mijera vende pune brenda nje viti. As Maqedonia nuk ishte shume me mire, sikur dhe Kosova qe s’eshte keq per shume standarde karshi vendeve te rajonit, bile per shume syresh prin.

Nese flitet per zemergjeresi te Europes, prape ka hapesire per dyshime. Pse te jete zemergjere me vendet qe s’kane demokraci te vertete, vende ultranacionaliste qe ne kushtetutat e tyre vazhdojne te “mbajne” territore tashme te pavarura, vende ku diskriminohen te tjeret per shkak te perkatesise gjuhesore e etnike, ndersa po e njejta Europe te jete shume kerkuese per shtetet qe nuk diskriminojne te tjeret, qe kane kushtetuta avangarde karshi fqinjve te tyre, dhe qe nacionalizmin ia kane lene ne dore te huajve!? 

Gezim apo Deshtim

Quhet ngjarje historike, se do festohet, do kendohet. Sa femijerore dhe prapanake! Politika shqiptare vazhdon te sillet njejte si qeveria si opozita. Vjelje suksesesh politike, shfryrje inatesh, sharje, krekosje dhe ofendime-ky eshte peisazhi i perditshmerise shqiptare. Shqiptaret vazhdojne te pranojne cdo rregull nga bashkesia europiane-edhe ne qofte se jane rregulla diskriminuese (nese krahasohen me vendet fqinje), dhe primitivisht te cilesojne fitore cdo ngjarje normale, qe ndodh ne kursin e zhvillimit dhe integrimit te nje shoqerie.

Kjo nuk i sherben aspak ngritjes kombetare dhe as fitimit te respektit nga Europa e standardeve te dyfishta e shumefishta, dhe sigurisht nuk shenon as moment gezimi dhe krenarie, karshi tere ketyre puneve te pabera qe kemi.

Shqiptaret testohen nga shqiptaret

Se e kemi fatin e perbashket nuk do shume mend per ta kuptuar. Por pikerisht te trajtohesh si nje komb, nga vete Europa qe ne kete rast na fute indirekt ne nje thes te perbashket si shqiptare, pa marre parasysh a jemi nga Shqiperia apo Kosova, kjo duhet mbajtur ne mend.

“Dilni ju njehere, pa te shohim si do silleni, e pastaj shohim dhe per Kosoven!” Keshtu permblidhen pak a shume ne nje fjali fjalet e diplomateve nga perendimi europian qe kushtezojne qytetaret shqiptare, mbase pa shume skrupull, pak para udhetimit te tyre pa regjimin e vizave drejt Europes.

Paten thene se Kosova s’e meriton pavaresine sepse Shqiperia nuk po arrin te deshmoje veten si shtet funksional. Kjo deri diku kishte kuptim, dhe tmerronte qytetarin shqiptar nga Kosova dhe kudo tjeter. S’ishte gje per t’u krenuar me 1997-n, asgje per t’u krenuar per demokracine e brishte, asgje per t’u krenuar pas cdo nderrimi pushtetesh ne Tirane, pas cdo zgjedhjeje politike. 15 Dhjetori i 2010, a do te jete nje date festimesh te panevojshme per arritjet me hapa breshke, apo nje moment i sjelljes dinjitoze te qytetareve shqiptare dhe politikes shqiptare?

Me teper se vete Europa, kete sjellje dinjitoze po e presin qytetaret e Kosoves, qe perfundimisht te kene argumentin e tyre para europianeve se shqiptaret ia vlejne, se s’jemi me ngordhalaqe se qytetaret serbe, boshnjake apo maqedonas.

Sepse ne fund te fundit, shqiptaret perbejne diaspora te fuqishme, punetore e taksapagues te rendesishem prej kohesh neper shtetet europiane dhe se largimi i vizave nuk i nderon shqiptaret por fillon te nderoje vete Europen e cila kurre nuk na kuptoi drejt.

2010
12/08
CATEGORY
Politika
TAGS

















































Lini një koment

Nacionalizmi Digjital


Kosova & Cameria

Edhepse si term “nacionalizëm digjital” s’e kam dëgjuar apo lexuar më parë, më erdhi vetvetiu dhe e përkufizova si: “mënyrë bashkëkohore-digjitale e shprehjes së identitetit kombëtar, ndjenjave dhe promovimit të kauzave kombëtare”. 

Që nga përkohëzimi (aktualizimi) i internetit si mënyrë e re komunikimi, këmbimi informacioni dhe promovimi, vetvetiu lindi edhe konkurrenca digjitale. Dhe atë jo vetëm në mes kompanive gjigante që ofronin shërbime të ndryshme, por edhe në grupet e interesit më të vogël, të qytetarëve dhe individëve vetë.

Sot jemi dëshmitarë që si shoqëri moderne si kurrë më parë kemi mundësinë që përveç marrjes së lajmeve dhe të rejave, argëtimit dhe kënaqësive tjera, të këmbejmë dhe patriotizëm me bollëk.

Është kjo një dukuri vetëm e popujve të vegjël, sidomos popujve ballkanikë, apo një dukuri mbarbotërore? Padyshim që është gjithpërfshirëse dhe mjaft “infektuese”. Menyrë ku njerëzit kushdo qofshin e kudo qofshin, thonë atë që duan, si të duan, pa u sforcuar, dhe pa u friguar fare.

Grupet nën emrat si: “proud to be american”, “proud to be chinese”, “proud to be albanian”… slovak, gambian, gjakovar, christian, muslim… e mijëra faqe e grupe të ngjashme, janë tregues interesant i asaj se sa nevojë kemi të tregojmë krenarinë tonë, se dhe “ne” jemi këtu, se s’ka më mirë se të jesh ky, ai, ajo. Pastaj “grupet nacionaliste” nga një shtet i caktuar kundrejt “grupeve nacionaliste” të popujve tjerë fqinj janë një fenomen në rritje nëpër rrjetet sociale digjitale, nëpër forume e blogje të panumërta. Më të shprehura në Europë padyshim që janë grupet nga Ballkani, për arsye të urrejtjes tradicionale, pa marrë parasysh në janë shtetet nga ish federata jugosllave me nacionalizmin më të freskët, apo edhe vendet tjera si Turqia, Greqia e Bullgaria të cilat nuk mbesin më pas fare.

Nacionalizmi Digjital Shqiptar

Grupet sociale shqiptare janë të shumta. Faqet dhe grupet me permbajtje kombëtare dalluese janë me qindra, që nga ato të shqiptarëve të Shqipërisë, Kosovës, Çamërisë e Maqedonisë. Me qëllim promovimi të shqiptarizmës apo kundërpërgjigje ndaj grupeve rivale nga shtetet fqinje, këto grupe, hiç më pak e hiç më shumë kanë gjetur përkrahje nga pothuaj të gjithë përdoruesit e internetit. Nuk gjen një njeri në një rrjet social që të mos jetë anëtar i një faqeje apo grupi të tillë.

Është e mrekullueshme të mësosh gjëra të reja që praktikisht deri dje kanë qenë pjesë vetëm e librave, arkivave e dosjeve të pluhurosura. Mjafton një fotografi e vetme të të mishërojë me një ngjarje, vend apo vetë një kauzë. Kjo i bën surfuesit e internetit të “përplasen” me informacionin pa e kërkuar ndoshta fare. Dhe për një moment mund të lexosh një poezi të vjetër, dëgjosh një këngë labe, kuptosh si duket Parga, Filati, një Urë në Gjakovë, Kulla e Dukagjinit, Gostivari, Kalaja e Ulqinit, Gjirokastrës.

Rrjetet sociale si Facebook e Youtube janë platforma ku secili mund të shprehë veten, profesionalisht apo me një gjuhë të thjeshtë, me kriter apo pa kriter, shpeshherë të ulët dhe të ndyrë, ku ajo që thuhet nuk filtrohet dhe nuk redaktohet fare. E rëndësishme është prezenca. Një fotografi me karakter kombëtar, një grafikë me ngjyrë flamuri, një video apo këngë qëllon të jetë drithëruese për dikënd ndërsa thumb helmues për dikë tjetër. Reaksionet arsyetojnë. Virtualiteti në këtë rast dëshmohet krucial për grupin e caktuar, kombin.

Nevojë apo Paragjykim

Të dyja! Sigurisht që nevoja e shpalosjes së kombëtares përmes nxjerrjes në pah të vlerave është një detyrë e secilit individ dhe shoqërie. Kjo ka ekzistuar gjithmonë që nga e kaluara e njerëzimit. Dallimi është se vetëm ka ndryshuar formë dhe është bërë më e lehtë të arrihet deri te shpërfaqja e këtij nacionalizmi. Kjo ka bërë të mundur që shumë njerëz anipse nuk janë të dhënë pas patriotizmit, spontanisht, shpesh për hir te trendit-me një klik të vetëm bëhen pjesë e këtyre grupeve duke mpleksur dhe ushqyer veten kombëtarisht.

Se është e bukur të arrish në informacione që njerëz aktivë mbledhin dhe e ndajnë me të tjerët s’ka dyshim. Por që njëkohësisht të ndihesh shumë keq, kur lexon gjëra paragjykuese, më të shpifurat dhe më të sëmurat që mund t’i prodhojë imagjinata e njeriut, s’ka dyshim as për këtë!

Jetojmë kulturën digjitale ku protagonistë janë njerëzit e mirë, të këqinj, të mencurit, të marrët, mendjendriturit e terrakët.

Bashkohu dhe ti!

2010
12/01
CATEGORY
Mediale
Politika
TAGS

































Lini një koment

Këta sigurisht se po bëjnë Hajgare!


Politika kosovare

Papjekuri? PO!  Joseriozitet? PO!  Hajgare? PO!

Cirque du Kosova

Zallamahia e transfereve ne politiken e Kosoves se ketyre oreve te fundit (gjithcka po ndodhe brenda oresh) te ben te mendosh se flitet per nje cirk argetues sezonal, dhe qe ke fatin ta percjellesh cdo here kur ka zgjedhje politike. Por e verteta eshte se fatkeqesisht ky nuk eshte nje cirk i vertete artistik, por nje cirk kukullash ku te gjitha kukullat luajne kryepersonazhin. Qe u teprua po se po, qe kjo levizje coroditese shenon shembullin me karikaturesk te vetedijes politike te njeriut shqiptar ne Kosove, kjo s’do koment. Por ka nje tregues dhe nje pasoje, mbase shume syresh.

Padyshim qe nje situate e tille nuk nenkupton zgjedhje profesionale, pozicionime parimore, apo pakenaqesi nga statusquo-ja. Por se, shumica nga keta “te tansferuar” mendojne qe jane kaq interesante sa s’behet. Se jane kaq faktoriale sa s’thuhet. Se jane kaq te rendesishem sa s’ka. Me kryenece se kurre,  me sharlatane e me te pispillosur se kurre, dalin para kamerave sikur te jene ata qe po rrrotullojne boten ne gisht.

Ne kerkim te demokracise

Dhe sigurisht qe nuk eshte dicka e bukur kur cdo ore degjojme lajme te tipit:

-Uke Rugova, Bukoshi, Haracia, largohen. Konkurojne si liste. Pastaj jo si liste, por bejne koalicion me AAK. Ne nderkohe Kosumi leshon AAK-ne. Menjehere vjen Tali, e disa te tjere nga PDK-ja.

-Nje pjese e LDD ne filan komunen i bashkohet LDK-se. 

-AAK ka lajmeruar se pasdite aderon nendega e dyte e LDK ne Suhareke, si dhe dega e Ora-s me nje pjese te deges se AKR ne Gjakove. Poashtu, Driton Tali e Naim Rrustemi kalojne ne AAK.

-Rexhep Selimi, e shume te pakenaqur te PDK-se kalojne ne Vetevendosje.

-AKR leviz cdo gur per te rritur koalicionin e saj. Ne nderkohe shume aktiviste te saj po ikin e po e lene kete parti. Hajzeraj dhe Smaka tashme jane larguar per ne LDK e AAK.

-Sali Asllani mbeshteste Isa Mustafen, por tani menjehere-s’i pelqen me! Largohet nga mbledhja e LDK-se. Largohet edhe Berim Ramosaj i pakenaqur me Isen e LDK-se. Largohet edhe Fatmir Rexhepi.

-Largohet i ngrysur nga Kryesia e LDK Eqerem Kryeziu, vetedorezohet! Kthehet te LDK te nesermen-i lumtur! 

Dhe keto transfere behen gjoja ne emer te “mungeses se lirise se veprimit e demokracise neper partite respektive“. Iket nga LDK-per shkak te mungeses se demokracise, iket nga PDK-per mungese te fjales se lire, iket nga AAK-per shkak te mungeses se lirise se veprimit, iket nga AKR-per shkak te autoritarizmit.

Shtrohet pyetja: Cfare partishe politike na paska Kosova? Kaq ne rrezik qenkemi? Kaq shume paska mungese demokracie, sa tani na u dashka te kuptojme kete? Se Kosova ka klase politike kaq jostabile? Kur vete perfaqesuesit e partive pasi largohen, po deshmojne zyrtarisht per prapaskenat, kercenimet, korrupsionin, interesat klanore e te zeza tjera edhe me te renda?! Se “budallane, mos e pyet-se te tregon vet”!?

Pergjigja eshte kjo: Iket ‘nga partite qe vuajne mungesen e demokracise’ duke kaluar ‘ne partite qe vuajne nga mungesa e demokracise’!

Fakti eshte ky: Kjo ikje-bashkim, behet vetem ‘ne kerkim te prestigjit dhe statuseve sociale’ kaq te deshiruara. 

Mire na u befte

Cka mendon populli, qe cdo mbremje mberthehet prane ekraneve te shohe c’po ndodh me vendin, popull qe per hir te vertetes eshte mjafte i interesuar ne zhvillimet aktuale politike e sociale. Popull qe eshte me shume probleme, dhe perkunder potencialit te jashtezakonshem qe ka, ndjehet i pafuqishem per te ndryshuar gjerat. Sikur eshte mesuar me thenien-faktin “mendo-e rri n’vend“. Se te tjeret na e i imponuan te mesohemi te qendrojme urte, te durojme, dhe tani pikerisht te tanet po e shfrytezojne kete. 

Se keshtu eshte e shkruar…

Mire na u befte!

2010
11/12
CATEGORY
Politika
Uncategorized
TAGS








































Lini një koment

Recent entry

Arkiv

Kategori