Posts Tagged ‘ aktualitet ’

Mocha serbe


Mocha serbe

Nuk ka rëndësi bontoni, trashëgimia e pasur diplomatike, se sa vuajtje sollën në rajon, apo nëse kanë të drejtë ose jo. Me rëndësi është ajo çka duan. Evropa është aty t’u bindet. Gjithmonë e gatshme t’i dëgjojë dhe respektojë ata. Diplomatët e krekosur serbë. Cilido të jetë, qoftë i përfshirë drejtpërdrejt në krime kundër njerëzimit ose jo. Qoftë Millosheviqi, Plavshiqi, Drashkoviqi e Karaxhiqi, apo Tadiqi, Jeremiqi, Ivanoviqi e Stefanoviqi. Ata vazhdojnë të magjepsin Evropën, botën.

Që nga zhbërja e Jugosllavisë, gjatë luftërave në Kroaci, Bosnjë e së fundmi edhe në Kosovë, aftësia e tyre për ta kthyer në fitore çdo negociatë, marrëveshje apo luftë është kthyer në art të vërtetë. Në shembullin e Bosnjës fitorja është mëse e dukshme, ku nga një regjion inekzistent më parë si entitet politik, serbët nxorën një republikë. Hiç më pak se 24.857 kilometra katrorëshe. Kështu, ata dolën të jenë fitimtarët më të mëdhenj nga të gjithë. Karshi boshnjakëve, kroatëve. E sidomos karshi të ashtuquajturës demokraci e fuqishme perëndimore.

Tani pas disa viteve, përkundër që nënshkruesit e këtyre marrëveshjeve janë burgosur, dënuar për gjenocid e krime, del që të gjithë e kanë përfunduar me sukses misionin. Ata janë realizuesit e planeve të akademisë së tyre të shkencave. Adhurohen nga populli i tyre, publikisht apo në heshtje. Ata janë kriminelë, por në të njëjtën kohë, heronj.

Veriu e Jugu

Përjashtim nuk bën fare as situata e krijuar që sa vite në veriun e Kosovës. Ndërkohë diplomatët evropianë, bile edhe ata amerikanë nuk dëshirojnë t’ia dinë për komunat shqiptare në Serbi, për spastrimin e pandalshëm etnik që ndodh atje. Për ata i rëndësishëm është akomodimi sa më i mirë i nacionalizmit serb në veri të Kosovës. Nuk duan t’ia dinë se mu këtë projekt e kishte planifikuar politika hagiane e Millosheviqit dhe të njëjtin po e shtyn para politika pseudo-evropiane e Tadiqit.

Në të vërtetë, serbët gjithnjë e kanë dëshiruar një pjesë të Kosovës, sepse e kanë ditur që nuk mund ta kenë të tërën. Dhe i janë përmbajtur politikës së “kërko tepër-për të marrë atë që do”. Në këtë vazhdë zhvillimesh, thashethemet e reja për veriun e vendit duket që komplementojnë thënien e Tadiqit se “nuk mundet që njëra palë të fitojë gjithçka e pala tjetër asgjë”. Në këtë rast, u prekën ose jo kufijtë, qëllimi momental i politikës serbe është vetëadministrimi politik e buxhetor i komunave veriore. Tjerat vijnë më vonë.

Ndërsa politikanët tanë të udhëzuar nga të huajt detyrohen të negociojnë për territore brenda kufijve të Kosovës. Në këto rrethana sigurisht që do të ndodhin lëshime. Prandaj marrë parasysh rreziqet, platforma e Kosovës në negociatat e ardhshme duhet të quhet “Veriu dhe Jugu”, platformë që patjetër të përfshijë përmirësimin e statusit, sigurisë dhe mirëqenies së shqiptarëve në jug të Serbisë. Në fund të fundit Kosova është shteti amë i tyre, sikur Serbia që është për serbët. Çdo gjë tjetër do ta vendoste Kosovën në disavantazh negociues.

Evropa sizifiane

Serbëve nuk iu pëlqen asgjë që ka të bëjë me Kosovën. Ata janë mësuar të konsiderojnë veten e tyre “të veçantë”, “të përzgjedhur”. Si pakicë, të sundojnë shumicën. Dhe kështu të përkëdhelur nga perëndimi ata duan të kenë primatin jo vetëm aty ku jetojnë, por edhe në rajon.

Perëndimi në vend që t’ua tregojë vendin një herë e mirë, vazhdon të dëgjojë teket e tyre, duke mbyllur sytë e veshët para faktit që ishte pikërisht populli serb që inicioi luftën që nga Kosova në të gjithë Jugosllavinë. Diplomacia inerte evropiane nuk arrin/dëshiron të shohë vazhdimësinë e mendësisë hegjemoniste në politikën e sotme serbe, por edhe më tej e ushqen atë në llogari të popujve të dëmtuar.

Politika vendore në Kosovë, si pozita dhe opozita, duken të bindur kundrejt arsyetimeve të ndërkombëtarëve, që gjoja e vetmja rrugë është kompromisi. Që në përkthim të lirë do të thotë: tkurrje territoriale.

Është e habitshme se si tërë investimi ushtarak e politik perëndimor (duke lënë anash çmimin e paguar nga popullata lokale), vihet në pikëpyetje kur vjen momenti i dialogut apo marrëveshjeve politike me serbët. Një shtet që vazhdimisht ka shkaktuar luftëra e vuajtje tek popujt fqinj, nuk mund të kërkojë asgjë. Nuk mund të llogaritet palë e barabartë në bisedime, sepse aty qëndron edhe qëllimi, të pozicionohet fort e të kushtëzojë.

Në gjithë zhbërjen e përgjakshme të Jugosllavisë, ka një të vërtetë të hidhur. Evropa dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës të harrojnë se fituan ndonjëherë ndaj Serbisë nacionaliste. As në kohën e luftërave, as tani në paqe. Sepse ajo vazhdon të mbajë penjtë e dy shteteve të pavarura, Bosnjës dhe Kosovës.

2011
08/24
CATEGORY
Mediale
Politika
TAGS







































Lini një koment

Ein Schock! Ardian ist Raus!


Edita Abdieski & Ardian Bujupi

Ein Schock! Ardian ist raus! (Shokuese! Ardiani jashtë!)
Kështu shkroi Ardian Bujupi në statusin e tij në Facebook, disa minuta pas eliminimit nga gjysmëfinalja e shout gjerman të talenteve të muzikës, DSDS. Vërtet e papritur, sidomos tani në fund të garës kur diferenca ishte bërë, pikërisht kur kualiteti i vokalit dhe performancave të Ardian Bujupit ishin bukur më të dallueshme nga ato të konkurrentëve të tjerë.

Si të ndodhte ndryshe?! Të gjitha shou-programet që kërkojnë talente të reja, kudo në botë, vazhdimisht janë nën llupën e kritikave të opinionit të gjerë, sepse në mos zakonisht, shumë shpesh ndodh që më të mirët të s’kualifikohen pak para se të prekin ëndrrën e tyre të madhe. Fitoren. Nënshkrimin e kontratës.

As DSDS 2011 si duket nuk shpëtoi dot nga skema tashmë e njohur gjithandej. Favoriti numër një për fitore, në të gjitha sondazhet dhe parashikimet e bëra në Gjermani deri më tani ishte padiskutim Ardian Bujupi. Forumet dhe sondazhet e favorizonin atë me mbi katërdhjetë përqind nga totali, kundrejt konkurrentëve të tij, njëjtë sikur më parë me Editën nga X-Factor. Edita fitoi, por për Ardianin kësaj radhe gjërat morën kahje tjetër. Ai u eliminua.

Shqiptarët vs gjermanët

A duhet parë largimi i Ardianit nga gara si rrjedhojë e ndonjë prapaskene të mundshme të organizatorëve, të cilët në fund të fundit nuk përballuan dot që dy shqiptarë të jenë fitues të njëpasnjëshëm të garave muzikore në Gjermani? Të rinjtë shqiptarë që po eklipsojnë të rinjtë gjermanë aq të shumtë në vendin e tyre. Apo që vërtet publiku ishte ai që vendosi të largonte Ardianin nga gara?

Po të ishte vendim i publikut, atëherë rezulton që të gjitha sondazhet e klasifikimet e bëra në internet të jenë të kota e të pavlera. Kjo, e kundërta me rastin e Editës. Ndërsa në rastin e Ardianit, votimet online bien në kundërshti të plotë me votat telefonike. Paradoksale. Në një kohë kur interneti është ai që e thotë fjalën e fundit, për suksesin apo dështimin e një artisti, që dikton suksesin e çdo shou muzikor, si dhe të vetë televizioneve që i organizojnë ato.

Sigurisht shokuese dhe zhgënjyese në një mënyrë. Dhe kundërproduktive. Që tejkalon pritshmërinë e shikuesit, se vërtetësia e krijimit të këtij formati është e padiskutueshme, dhe se talentet e vërteta ngadhënjejnë. Punë e kryer. Jo gjithmonë. E paparashikuara fshihet prapa dyerve të misterit. Dhe se gjithmonë nuk është në pyetje vetëm talenti. Ka edhe përllogaritje të tjera. Matematikën nuk e bën vetëm publiku, por e bën më shumë se çdokush, vetë organizatori. E anëtarët e jurisë që punojnë pafund, dhe që njohin talentin e vërtetë, dalin të jenë kukulla televizive dhe asgjë më tepër. Është e papranueshme kur sheh edhe vetë ata duke pritur në ankth votimin e publikut, duke mos patur asgjë në dorë.

Pikërisht juria që njeh më së miri tregun e shoubizit, e që në të vërtetë do duhej të kurorëzonte yllin e ri. A po paguhet kjo juri vetëm për konsum mediatik e për kakofoni televizive? Duket fare e qartë. Kjo sigurisht që bie ndesh me qëllimin e spektaklit. Sepse qëllimi i vërtetë i spektaklit na del të jetë tjetër. Kundërthënia. Se kundërthënia sot bën lajmin, jo vetëm në politikë, por edhe në art. Pikërisht aty ku gjërat janë të qarta, ku vlerat mund të preken, ku nuk ka nevojë për përmbysje sondazhesh. E në tërë këtë, lajmi mbi përmbysjen e parashikimeve përbën thashethemet, dhe rritjen e reagimit të masës e shikueshmërisë së spektaklit. Fitues mbetet, organizatori.

Edita dhe Ardiani

Edita muaj më parë e “vodhi” shoun. Ajo ishte e pakapshme për garuesit e tjerë. Juria, votuesit në internet, votuesit nga telefonatat dhe organizatorët ishin të gjithë në të njëjtat frekuenca. Edita fitoi. Një herë ndodhi. Pastaj, menjëherë pas saj vjen një supertalent tjetër. Pse të mos ndodhte sërish? E kishte kaq të vështirë një Gjermani tetëdhjetëmilionëshe të gëlltiste faktin se shqiptarët më në fund po shfaqen. Në art?! Se është e tepërt po të fitonte sërish, një shqiptar?! Për më tepër një talent i padiskutueshëm. Pyetje që mbase kurrë s’do t’ia dimë përgjigjen. Tani ka pak rëndësi.

Me rëndësi mbetet fakti që timbri artistik i shqiptarëve po kalon kufijtë e Ballkanit dhe mbase ata evropianë. Ardian Bujupi mbetet njëri prej tyre. Një paket-talent. Që nga cilësia moderne e vokalit, prezenca në skenë, atraktiviteti dhe paraqitja. Aura e tij skenike do të mbahet mend gjatëkohë. E që të gjithë e dinë se, ai ishte më i miri që pati kjo garë talentesh.

Ndërsa ne si publik qofshim në Gjermani apo jashtë saj, presim të shijojmë më pak art e më shumë përmbysje rezultatesh, sondazhesh. Vlerash të vërteta. Qoftë edhe përkohësisht.

2011
05/02
CATEGORY
Entertainment
Kulturë
Mediale
TAGS











































Lini një koment

“Wonderland”


 

"Wonderland"

Kush tha se “Wonderland” është vetëm një fiksion? Apo se duhet të shkosh në Amerikën e largët, atje ku arrihet nga hiçgjë, çdogjë. Gabim! Ja ku është Kosova, një wonderland. Vendi i mundësive dhe ëndrrave.

 Si të bëhesh milioner

Në një kuiz diturie? Me pesëdhjetë mijë euro? Apo me, punë punë natë e ditë? Jo. Harrojeni! Ka mënyra, mënyra. Të tjera. Kaloi tashmë një dekadë prej kur në Kosovë, nga mëngjesi në mbrëmje mbinë pasuritë, patundshmëritë. Dhe kurrë s’qe një sekret, një e paditur e madhe. Po. Ka një formulë për të arritur deri aty. Fare e thjeshtë. Mashtro. Keqpërdoro. Në emër të kësaj, asaj. Të bëmave, të dikurshme. Korruptohu. Kontrabando. Bëhu pjesë e skemave të mëdha. Të frikshme. Të milionave. 

Si të bëhesh VIP

Duhet të keni gjak blu, trashëgimi qindravjeçare pronash, zingjir hotelesh nëpër botë dhe… Prit! Ku jemi? Konfuzion! Qenkemi në Kosovë. Po. Nuk ka nevojë të kesh origjinë aristokrate. Mund të jesh kushdo, nga kudo. Me një kusht. Të jesh pjesë e skemave. Sërish, domosdoshmëri. Të kesh mungesë absolute talenti. Pranohet. I pashëm apo i shëmtuar. I gdhendur, pagdhendur. Me injorancën atribut kryesor të personës tuaj. Kalon! Të jesh në TV, si gazetar mesatar, apo nga ata që s’lexojnë dot as pas 10 vjet përvojë pune. Nuk ka gjë! Këngëtar me pak zë, pa zë fare. Mjafton të dalësh, në media. Pa arsye, me arsye. Mund edhe të vetëshpallesh, “vip”!

Si të bëhesh President

Gjindu në vendin e duhur, në kohën e duhur. Moralizo. Milionat, një aset më shumë. Shfrytëzo pazotësinë e politikanëve e partive të tyre. Kushtëzo. Dhe ja ku je, President! Apo. Rri në prapaskenë, ëndërro. Pa fushatë, pa sms, pa para, mbase. Thonë, rasti është mbret i botës. Një ditë të bukur, mund të rastis që lotaria presidenciale të të takojë, pa pritur e pakujtuar. E mbyllur në një zarf. Për shkak të inateve politike, një trysnie, eksperimenti apo thjesht nga fatum momentum, ju mund të jeni i përzgjedhuri i radhës. Bingo!

 Ku ka më mirë 

Në asnjë vend tjetër nuk shijohet jeta kështu. Trilleri politik, teatër i përditshëm. Nga një president milioner të thekur, në një presidente. Incognito. Mbijetesa, luksi i shfrenuar, sofra jonë. Shakaja, televizioni ynë. Monotonia dhe e papritura, në simbiozë. Kështu, vendi ynë sërish përbën lajm. Brenda e jashtë. Për keq apo mirë. Me rëndësi janë fjalët. Thashethemet. Herezia. Paradokset e bardha. Të zeza. Ngjyra-ngjyra. Me vrima lepujsh. Gjithandej. Se kështu e ka. 

Një wonderland!

2011
04/09
CATEGORY
Mediale
Politika
Shqip
TAGS







































Lini një koment

Era shtet


Gjykata Kushtetuese e Kosovës

Gjykata Kushtetuese

Dhe Gjykata Kushtetuese sërish dha fjalën e saj. Për çështjen e njëjtë. Presidentin e Republikës. Dy herë brenda gjashtë muajsh, për dy shkelje, efektet e të cilave patën trazuar dhe sërish pritet të trazojnë fort zhvillimet konstitucionale në vend. E shpejtë, e pavarur e profesionale, e kështu ligjërisht e fuqishme, për një gjë është e sigurtë, Gjykata Kushtetuese e Kosovës po kthehet në ankthin 24-orësh të politikës kosovare. Në murin e pakapërcyeshëm për të dy presidentët e fundit. Në plangprishësen e kokëfortën kundrejt vendimeve e procedurave të logjikës “unë jam ma i forti”. Një vendim i drejtë, gjë e mirë për Kosovën, që absolutisht nuk duhet të përkthehet si i qëllimshëm kundrejt figurës së presidentit apo atyre që e sollën aty. E tërë kjo ka të bëjë me mënyrën. Sepse në rendin e bërjes së gjërave gjithmonë duhet patur kujdes, mënyrën.  

Dëm e fitore

Çka fitohet e çka humbet, është e vështirë të nxirren përfundime të menjëhershme. Se a do të ketë kapërcim taktik të tipit dellian e blerje vote nën presion për të dalë nga kjo situatë e re, apo një kthim në pikën fillestare, kompozicion të ri politik apo edhe e fundit fare, zgjedhje të reja, mbetet të shihet.

Tash për tash, efektet e vendimit të Gjykatës Kushtetuese mund të jenë të dhimbshme sidomos për opinionin publik, që pas muajsh të tërë cirku zgjedhoro-politik, do i duhet sërish të rikalojë nëpër të. 

Ndërsa në aspektet afatgjata, efektet janë shumë pozitive për të gjitha proceset e demokratizimit e të shtetndërtimit. Këto vendime të një institucioni që po jep shenja të konsolidimit e pjekjes konstante, nuk duhet parë si fitore e opozitës, apo kundërshtarëve tjerë të qeverisë, por si NDALESË edhe për vetë opozitën, nëse nesër i futet rrugëve joligjore për arritjen e qëllimeve politike. Në të njëjtën kohë, një vendim i tillë është i shëndoshë edhe për vetë pozitën, sepse nesër kur të mos jetë në pushtet, një Gjykatë Kushtetuese efikase e profesionale në vendimet e saj, do t’i mbrojë nga shkeljet e mundshme. 

Mësimi

Shtyrja e pavarësisë, mungesa e Gjykatës Kushtetuese deri në vitin 2009, si dhe zgjedhjet politike për udhëheqësit e institucioneve të pavarura, i kanë bërë shumë dëm Kosovës. Këtë më së miri na e dëshmon dhe mëson roli i Gjykatës Kushtetuese në vendimin për presidentin Sejdiu dhe për presidentin Pacolli, se askush nuk e ka të garantuar pozitën e tij, sidomos kur bëhen shkelje, qoftë edhe proceduriale. Se të gjithë duhet të kenë frikë nga ndëshkimi, në këtë rast ndëshkimi kushtetues e institucional. Kjo e bën një qeveri që të mos krekoset parakohe për numra votash të mjaftueshme, për dominanca e mazhoranca, për qeverisje të garantuar e të kontrolluar si t’ia dojë qejfi, nga poshtë-lart.

Poashtu gjithë spektri politik të nxjerrë mësim të shpejtë nga kjo, duke bërë reforma brenda përbrenda partive në emër të zhvillimit, suksesit, e jo në emër të lavdive të kaluara e patriotizmit tashmë të konsumuar. Sepse një ofertë e dobët politike, po, mund të sjellë një instant-qeveri dhe një instant-president, por edhe një instant-largim.

Në këtë vazhdë zhvillimesh, edhe institucionet tjera bartëse të drejtësisë e pushtetit ligjor të marrin shembull e të motivohen për marrjen e vendimeve të forta e të drejta, që në fund të fundit janë të rëndësishme për demokracinë, popullin, për të cilin edhe janë krijuar.

Besimi

Si me asgjë tjetër, përditshmëria e shoqërisë në Kosovë karakterizohet nga mungesa e besimit. Besimit në vërtetësinë e institucioneve, besimit në zgjedhjet e lira politike, besimit në projektet e qeverive për bërjen e Kosovës.

Të kritikuar rëndë për një sistem ligjor të dobët, për gjykata jofunksionale dhe të ndikuara skajshmërisht nga politika, më shumë se kurrë, dy vendimet e Gjykatës Kushtetuese japin sinjal të qartë për kthimin e mundshëm të besimit. Kthimin e besimit te qytetarët, duke mos lënë anash edhe nevojën për kredibilitetin rajonal dhe më gjerë në Europë. Besimin se vendimet e fundit të Gjykatës Kushtetuese mbajnë aromë pavarësie dhe profesionalizmi. Aromën e shtetit të Kosovës.

2011
03/30
CATEGORY
Politika
Shqip
TAGS





















































Lini një koment

GAGA-izmi shqiptar


Kosova & Shqipëria - Going GAGA

 Të reklamosh apo bësh branding për të promovuar vendin është një investim i rëndësishëm. Sidomos në kohët moderne kur të gjitha shoqëritë qoftë ato në zhvillim apo ato të zhvilluara bëjnë shumë për imazhin e tyre. Kosova e Shqipëria s’bëjnë dot përjashtim në këtë lojë imazherie. Por për dallim nga shtetet tjera demokratike ku përgjegjësitë për promovim të imazhit janë të ndara në mes qeverive dhe komuniteteve të artit, në Kosovë e Shqipëri ndodh e kundërta.

Kryeministri i Shqipërisë ka muaj të tërë që përmend emrat e yjeve botëror me qëllim promovimin e Shqipërisë para botës. Dukej shumë entuziast në të gjitha mbledhjet e Këshillit të Ministrave apo në Kuvend prej nga sinjalizonte mundësinë e prurjes së emrave të famshëm. Por përkundër të gjithave momenti i përfolur nuk erdhi. Nuk erdhi se gjërat nuk vajtën si duhet. Skandalet e korrupsionit dhe krizat e thella politike s’lanë vend për festime. Në fund të ditës qëllimi i vërtetë i gjithë kësaj historie ngjan sikur të jetë tjetër. I dyfishtë. Sigurisht, për opinion e brendshëm, sepse amullia dhe konfuzioni në të cilin vërtitej realiteti duhej të pudrosej me titujt “Beyonce në Tiranë” apo “Gaga në Durrës”. Si dhe për opinionin e jashtëm, se gjërat në Shqipëri ecin në rregull.

 Gjetja e ideve për promovimin dhe reklamimin e vendeve, kauzave, ka vështirësitë e veta, sidomos në një kohë kur shoqëritë e zhvilluara kanë avancuar dhe pothuaj kanë konsumuar idetë si këto. Që një ide të jetë e qëlluar dhe të godasë aty ku duhet, kërkohet kreativitet dhe gjetje origjinale. Por problemi qëndron pikërisht këtu. A mungojnë ekspertët shqiptarë kreativë për të gjetur formulën e duhur të promocionit. Apo na mjafton një ide që vjen nga Lindja e Mesme dhe shoqëritë me diktatorë në rënie, që me blerje milionëshe të këngëtareve që përdridhen tentojnë të tregojnë se sa mirë i kanë punët e sa demokratikë janë.

Gaga-idetë

Idea e ngjashme që po qarkullon ditëve të fundit edhe në Kosovë, për sjelljen e emrave të famshëm të muzikës botërore, më shumë se çdo gjë tjetër ngre shumë pyetje. Vërtet, për çfarë promocioni ka nevojë Kosova tani? Dhe a është kjo gjetja e duhur?

Në kulturën urbane, prurjet e yjeve e bendeve muzikore me nam janë pjesë e një procesi të vazhdueshëm zhvillimor social e kulturor të shoqërisë. Përkundër numrit të madh të rinisë shqiptare dhe nevojës për evente artistike të mëdha, prapëseprapë këto aktivitete nuk duhet të jenë punë qeveritarësh. Ka kohë që të rinjtë entuziastë në Prishtinë e Tiranë me sukses kanë sjellur yjet e muzikës botërore, prandaj këto prurje nuk do të përbënin lajm. Mbase brenda Ballkanit dhe vetëm kaq.

 Imazhi i dy shteteve tona nuk përmirësohet pse vjen Rihana në Tiranë, sepse që të nesërmen sërish nëpër ballina do shfaqen tituj me lajme jo të mira nga Shqipëria. As Venezuela, Spanja e Irani nuk do ta njohë pavarësinë e Kosovës meqë erdhi Shakira apo Gaga në Prishtinë. Dhe sigurisht as Catherin Ashton s’do të pyeste se si ia kaluam me pop-yjet! Sepse yjet e muzikës nuk e çrrënjosin korrupsionin, nuk bëjnë reforma e shtet ligjor nga skena e muzikës live. 

Gaga-Produkti

Dy qeveritë shqiptare me shefat e tyre në krye na shfaqen kontraverse e të papjekura në vendimet dhe mënyrën se si menaxhojnë me mjetet publike. Dhe gjithnjë e më shumë po ngjajnë me nëra-tjetrën.

Fytyra e mirë e një vendi propagohet me transparencë qeverisjeje, zgjedhje normale, me fushata milionëshe lufte kundër korrupsionit e trafikut, me programe milionëshe në edukimin e ekspertëve të shumë fushave, kuadrove mjekësore, inxhinierëve. E çka është më e rëndësishme qeveritë duhet të orientohen në zhvillimin e produktit, brandit shqiptar, e jo gaga-produkteve. Bashkimi Europian dhe bota vetëm në këtë mënyrë bindet se qeveritë po punojnë si duhet. Dhe integrimi, njohjet s’do të vonojnë.  

Gaga-qeveritë

 Zhvendosja e vëmendjes së opinionit publik nga aktualiteti i vrazhdë shqiptar ka hyrë zyrtarisht në politikën ditore andej e këndej kufirit, dhe si fenomen ka modelet e stërkequra gjithandej nëpër botën e tretë. Që ka humbur sensin moral dhe estetik në paraqitjet e liderëve tanë para masës, është e vulosur. Mungesa e ndjeshmërisë dhe deri diku e injorancës së medias në trajtimin e këtij gagaizmi politik u jep hapësirë të mjaftueshme veprimi ideatorëve jokreativë të këtij marketingu joprofitabil.

 Ndërkohë gaga-qeveritarët të kenë kujdes se mos një ditë to të përfundojnë në gjykata keqpërdorimesh, e pastaj Beyonce e Shakira do t’i mohojnë ato para, apo do t’i japin për bamirësi sikur po ndodh kohëve të fundit. Sepse në fund të fundit yjet duhet të sillen për të festuar suksesin, e kurrsesi për të maskuar dështimin. 

 Kjo po që do të ishte “qershia mbi tortën” e imazhit shqiptar.

2011
03/20
CATEGORY
Entertainment
Politika
Shqip
TAGS















































Lini një koment

Uglar 2011


 

Uglar 2011

E shëmtuara përsëritet

Ishte Mars i vitit 2004 kur fëmijët shqiptarë nga Mitrovica u kërcënuan, u ndoqën e u mbytën në lumin Ibër. Pas kësaj pati një reagim spontan që çoi në shkarje situate në atë që më vonë u quajt si Marsi 2004. Ishin vet qytetarët serbë që ndezën fitilin, dhe po ata që përfituan më vonë nga reagimi i shqiptarëve.

Mars 2011. Skenar i ndryshëm, i vdekur po një fëmijë shqiptar. Një djalë i vogël me ëndrra të mbetura peng. Peng i një vrasësi “të panjohur”. Peng i përgjegjësive tona, të secilit qytetar e pushtetar të Kosovës. Ka qenë e thënë të ndodhi kjo, se kështu paska dashur Perëndia. Së paku sipas Presidentit të Kosovës! Vrasësi (nuk) dihet. Autoritetet heshtin e s’guxojnë të marrin masa. Se kështu e do puna. Sipas Ministrit të Brendshëm. Që të bën të besosh se po të mos ishte për mjetet e informacionit, ne as që do të mirrnim vesh se kjo vrasje kishte ndodhur. Kjo, për hir të stabilitetit, për hir të kushedi çfarë. Nuk reaguan mediat ndërkombëtare, askush nuk përshëndeti heshtjen, përmbajtjen shqiptare. As në BE, Kombe të Bashkuara. Se kur serbët vrasin, qoftë edhe fëmijë që prejnë dru për bukën e gojës, duhet të rrimë urtë. Ndërsa po të ndodhte në të kundërtën?  

 Të djegur

Sjellja e butë e autoriteteve kosovare ndaj këtij rasti si dhe reagimi i vakët i shoqërisë civile, është shumë i habitshëm dhe skandaloz. Armët ekzistojnë gjithandej nëpër shtëpitë e serbëve, KFOR hesht. Policia e Kosovës “ruan” stabilitetin duke u lënë atyre në duar arsenale të vërteta armësh.

Kush u dogj me të vërtetë në gjithë këtë? Zemra e një nëne të vuajtur, apo shumë më tepër. Sigurisht që shumë më tepër. U dogj besueshmëria! Besueshmëria e autoritetit shtetëror. E figurës së Presidentit, që në mënyrën më naive e bestytnore zhvendos shkakun e ngjarjes në ” Perëndia ka dashtë”. U dogj besueshmëria e Policisë, e cila reagon me qetësi e  indiferentizëm aspak bindës. U dogj edhe një herë besueshmëria e zyrave ndërkombëtare, të cilat me stopimin e aktiviteteve ligjore të Policisë së Kosovës ndaj serbëve të armatosur, kanë cënuar dhe po cënojnë vazhdimisht sinqeritetin në punën dhe paanësinë e misionit të tyre.

 Faji

Humbja e jetës së të riut nga Uglari, edhe një herë shenjon mirë realitetet e përditshmërisë kosovare. Gjetja e fajtorit të vërtetë nuk ndërlidhet vetëm me identifikimin e vrasësit apo motivin e këtij akti, qoftë ai etnik apo tjetër. Është më e thellë, gjithëpërfshirëse.

Të mbijetosh varfërinë, me rrezikun e përhershëm të humbjes së jetës, për më tepër jetës së një fëmije rëndon drejtpëdrejt mbi keqpërdoruesit e Kosovës. Dhe atë nga keqpërdoruesit e vegjël e deri te keqpërdoruesit e mëdhenj. Që nga 1999 e deri më sot. Vjedhjet masive, shpërlarjet e parave, keqmenaxhimi me mjetet financiare, paranë publike dhe çdo punë e bërë keq nga drejtuesit e pozitave në politikë, biznes e administratë janë fajtorët e vërtetë të këtyre ditëve. 

Rasti i Uglarit duhet shikuar edhe përtej perdes etnike. Shkaqet janë më të rënda dhe bëjnë me gisht nga ne. Serbi mund të jetë fajtor për vrasjen, mund edhe të burgoset, por si t’ia bëjmë me fajtorët që çuan një fëmijë drejt malit, vdekjes?! Pasurimet anakronike multimilionëshe nga njëra anë dhe humbja e një jete të re në luftë për kafshoren e bukës, flet mëse mjaftueshëm. 

Kjo ngjarje mund të ketë lidhje me çdo gjë, por vetëm me Perëndinë, JO!

2011
03/10
CATEGORY
Politika
Shqip
TAGS
























































Lini një koment

Alkena dhe “Vorio-Epiri”


Alkena dhe "Vorio-Epiri"

Alkena dhe "Vorio-Epiri"

Edhe fëmija më i vogël nuk do ta kishte të zorshme të vërente sikletin në shoun e së shtunës të BB4, kur doli banorja e fundit, Alkena. Siklet, që ka kohë që ka prekur një pjesë të caktuar të publikut, e ç’është më e keqja edhe të vetë prezantueses Arbana Osmani dhe opinionistit Blendi Sala. Ishte për të qeshur/qarë, se sa u prekën njerëzia nga nacionalizmi e patriotizmi totalisht i pafajshëm i Alkenës. Është poashtu e habitshme se si Alkena u ndëshkua për bindjet e saja me eleminim, kur të gjithë e dijmë botërisht se:

-në Greqi nuk dëgjohet muzika shqip, së paku në BB apo TV-të kombëtare               

-në Greqi vriten të rinjët shqiptarë jo vetëm me plumba por edhe me mjete tjera rrethanore, me shufra druri e hekuri, deri te zhdukja totale e trupave

-në Greqi edhe emrin o mbiemrin që ke, duhet ta ndërrosh-nëse do të mbijetosh

-Greqia edhe pension të jep vetëm të quhesh – joshqiptar!

-në Greqi edhe gazetarët e TCH-kanë qenë seriozisht të kërcënuar, kur kanë hyrë tinëz në tokat shqiptare të Çamërisë.

-në Greqi ka ndodhë dhunë, asimilim dhe përndjekje çrrënjosëse e etnosit shqiptar

Opinionisti i BB4 e tha që publiku e sanksionoi Alkenën pikërisht për këtë patriotizëm-nacionalizëm, dhe me ngulm insistonte se muzika greke është art, kripa greke është vetëm kripë. Për të të ardhur keq vërtet, nga një person publik, profesor në universitet. Apo nga një prezantuese serioze si Arbana, e cila në dy spektaklet e fundit-u mundua me çdo kusht të diskreditonte bindjet e Alkenës. Ndërsa po të analizojmë anën greke apo sllave, ndodh absolutisht e kundërta. Mediat tundin flamujt antishqiptarë dhe në emër të mbrojtjes së publikut të tyre nga ndikimet e kulturave fqinje, çdo gjë filtrohet deri në detaj. Në vendet tona fqinje, gjithçka shqiptare demonizohet. Edhe kur një i ri vdes nga një aksident trafiku në jug të Shqipërisë, grekët e bëjnë namin, edhe politika çohet në këmbë. Të mos përmendim varrezat e shumë gjëra tjera. Për të arritur kulmin me Bollanon e pikërisht këto ditë me konsullin grek, që nga Korça jep kumtin për ngritjen e “Vorio-Epirit”. Pikërisht këtë ditë kur Alkena u dëbua nga BB4 e u kritikua ashpër nga opinionisti e prezantuesja e BB.

Se na ka rënë perde e zezë syve s’do koment. Ne si popull kemi maninë të duam të tjerët-por vetëm veten jo. Mjafton të shihet se ç’po ndodh me politikën shqiptare në gjithë Ballkanin apo edhe me ambiguitetet në mes shoqërive shqiptare të Shqipërisë dhe Kosovës.

Kjo dashuri e pakursyer ndaj fqinjve do t’kishte kuptim nëse tjerët do t’ishin vërtetë më të mirë se ne, dhe më të mirë ndaj nesh. Por duke e ditur se të gjithë fqinjët tanë, pushtues tradicionalë, që kanë patur dhe vazhdojnë të kenë plane makabre karshi popullit tonë, kjo dashuri ndaj kulturës e artit të tyre, prekë kufijtë e blasfemisë. Dikush përmend se nacionalizmi nuk çon kërkund, se populli shqiptar nuk duhet t’ua kthejë në të njëjtën mënyrë grekëve, serbëve.  Kjo ka kuptim përderisa jemi më të dobëtit ushtarakisht dhe ekonomikisht. Por s’ka kuptim, kur ne çmendemi pas kripës greke, vajit, ushqimeve tjera. Ne nëse vërtet nuk kemi potencial që të pozicionohemi ushtarakisht, apo të kërkojmë Çamërinë prapa, së paku mund të bëjmë ca gjëra simbolike, të vemë embargo shpirtërore ndaj nacionalizmës (muzikës, mallrave) greke, serbe etj. Se kur dikush ta blen shpirtin-të ka blerë komplet. E a ka mjet më të sofistikuar për të blerë shpirtin e një populli sesa me art?? Më tregoni. Ah, se gati harrova…edhe me pensione besa! Vetëm prano që je grek, merr nja 300 euro të mira.

Kjo që shkruaj do të ishte absurde nga këndi i një amerikani, francezi, antropologu a turisti nga Perëndimi e Lindja e largët. Por gjithçka merr tjetër konotacion kur kjo kulturë fqinjësore greke e sllave, gjendet direkt matanë kufirit dhe njihet tradicionalisht antishqiptare. Qoftë edhe me një këngë dashurie, apo çkado tjetër. Qëllimi është influencimi. Mjafton një tingull, notë muzikore, qoftë edhe më e bukura.

Komunizmi vërtet që ka transformuar qenien shqiptare. E ka konzervuar në një mënyrë, edhe kombëtarisht për dekada, por reperkusionet pas rënies së tij janë vërtetë tronditëse. Një shpërlarje pothuaj totale truri të nacionalizmit shqiptar. Tani nuk ka në Ballkan e Europë popull më indiferent ndaj kombëtares, ndaj qenies së tij. Çka kërkon Greqia-Shqipëria pranon, sepse Europa kërkon. Çka të kërkojë Serbia, Kosova-pranon, sepse Europa kërkon. Ndërsa ne të shpërlarë truri, vdesim për muzikën greko-sllave, sepse ajo na paskërka të bëjë me artin, e kurrsesi me influencën, propagandën. Ne gëzohemi dhe simpatizojmë flamurin e Kosovës që s’na paska ngjashmëri me flamurin kombëtar. Dhe se duhet të lumturohemi që flamuri kombëtar mbeti flamur hasreti, që Kosova mbeti pa një flamur kuqezi. Se duhet të prekemi nëse dikush heqë një yll nga torta e një ditëlindjeje.  Se ne duhet t’i duam yjet e flamurit të Kosovës, për shkak të serbëve, kur dihet se më së paku ato yje i duan serbët. Ne duhet të respektojmë gjëra që ata vetë i urrejnë. Sepse jemi mendjehapurit që s’ua kthejmë me t’keq fqinjve tanë.  

Ja deri ku mund të shtrihet logjika. Ja ku kemi arritur. Na ngritet temperatura në një shou televiziv, sepse një banore i thotë ca gjëra troq, dhe ua hapë sytë masës së gjerë, dhe atë në një mënyrë fare origjinale dhe aspak dashakeqëse. Shumë më ndryshe se çdo banor tjetër i BB. Shpresoj t’i ketë rënë temperatura Arbanës dhe Blendit tashmë. Apo mbase regjia po mendohet se si të gjejë alternativa për promovimin “artistik”  të fqinjëve tanë. Po ua preferoj ca art-muzikë. Kësaj radhe nga fqinjët veriorë të Kosovës. Pak muzikë sllave, se edhe ajo s’është e keqe. Është muzikë tekefundit. Çka ka lidhje nëse serbët vranë e prenë në fyt shqiptarët? Sepse muzika na qënkërka art! Edhe nëse atë muzikë e bën gruaja e paramilitarit Arkan, që ka shfarosur jetë njerëzish. S’ka dert. Se ne jemi këta. Shqiptarët mendjehapur! Na vritni pa ne u degjojmë muzikën, se e keni të mirë, art është, art!

Tërë ky marifet i ndodhur në studiot e TV-së që po investon shumë për qështjen kombëtare duket seriozisht paradoksal. Apo duhet ta marrim vetëm si shkarje joprofesionale e të paredaktuar nga regjia e TCH. Se meqë është reality show dhe transmetim live, bëhen dhe fiasko të tilla. Nëse do të thuhej se Alkena doli për shkak të fatit që e solli në nominim apo mos-të-qenit-aktive, ka logjikë. Se të thuhet që doli për shkak të nacionalizmit-kjo është skandaloze. Dhe nëse është e vërtetë, vërtet shoqëria jonë duhet të ndjejë keqardhje për veten e saj, llumin vetëmohues në të cilin është zhytë. Dhe ky është një ndër indikatotorët më negativë që po karakterizon shoqërinë shqiptare të këtyre viteve.

Po mirë, Arbana, Blendi, X-i e Y-i, shpëtuan prej Alkenës patriote. Atë e ndëshkuan, gati e kryqëzuan për prirjet e saj. Ndërsa deklaratat e Bollanos e të konsullit grek në “Vorio-Epir” kush mos t’i ndëshkojë, kritikojë, as me një raport të thjeshtë gazetaresk. Sigurisht ngaqë ata flasin greqisht, u pëlqen muzika greke dhe hanë sallatë greke me kripë greke. Të gjitha i gjejnë këtu, në zemër të Shqipërisë. Askush s’u thotë STOP! Mbase është qështje arti, qështje dashurie (do të thoshte Ergysi).

E ndërkohë shqiptarët largohen nga shtëpia. Hanë njëri-tjetrin së gjalli.

2011
02/06
CATEGORY
Entertainment
Mediale
Politika
Shqip
TAGS










































3 komente

Flokët e Pakrehur


"Gjuha Shqipe"

Dikur më vinte keq për shkronjën “ë”, kur shikoja në detyrë shtëpie të nxënësve në shkollë fillore… Ajo mungonte në 90% të rasteve në fund të fjalëve që e kanë në përbërjen e tyre këtë shkronjë… Me kohë mendoja se ishte për shkak të moshës së vogël të nxënësve, por e njëjta gjë ndodhi edhe në shkollë të mesme, për të vazhduar tutje në universitet, tashmë jo më si keqardhje por tmerrosje.

Shkronja “ë” është pasuri kombëtare. Jo që shkronjat tjera nuk janë, por kjo shkronjë i jep identitet alfabetit dhe gjuhës së folur shqipe. Dhe të luash me identitetin tënd, ta rrezikosh vetëm për një klik (fraksion sekonde) s’është tjetër veçse vrasje. S’mjafton që është rrezikuar mjaftë në të shtypurit online, ne edhe vetë e mohojmë fare si shkronjë (shum, mir, koh, kultur, ton, lop…)

Mësuesit vs Nxënësit

Kosova në sistemin e vet të edukimit ka shumë segmente të pazhvilluara si duhet. Deri tani ky sistem për disa gjëra ka dëshmuar. Se te ne nuk mësohet, por kapërcehet. Te ne nuk zhvillohet nje temë, por mbarohet. Te ne nuk ofrohet cilësia, por sasia. Dhe kjo vlen para së gjithash për Gjuhën Shqipe. Që do të thotë, nxënësit ngarkohen me gjëra sasiore, me qëllim arritjen e normës, por jo edhe arritjen e cilësisë. Tekefundit një fëmijë që mbaron klasën e katërt më e udhës do të ishte t’i kërkohej të shkruante një hartim pa gabime gjuhësore sesa t’i kërkohej alamet mendimi apo ideje. Thënë ndryshe, jo të gjithë nxënësve duhet kërkuar një hartim (shkrim) i mirë në total. Por të gjithëve duhet kërkuar një hartim (shkrim) pa gabime gjuhësore ne total! Sepse në të ardhmen, për të shkruar kanë te gjithë. Pa marrë parasysh çka, një adresë, një emër, një e-mail, sms, një koment të shkurtë. Hartimet e vërteta, novelat e poezitë ua lëmë shkrimtarëve (persona në gishta).

Mbledhitë Elektronike dhe Fjala e Shkruar

Po e quaj kështu nëse do të guxoja, tërë shoqërimin e njeriut modern, qoftë përmes telefonave të dorës me porositë elektronike, apo edhe nëpërmes internetit: posta elektronike, forumet, rrjetet shoqërore etj. Rolin kryesor sigurisht edhe këtu e luan Fjala e Shkruar, që thënë të drejtën po i jep dimenzion të ri vet mënyrës së të jetuarit, e në të ardhmen kushedi çfarë. Shqetësimet janë të shumta por ato që shenjojnë më shumë janë këto:

– mungesa e qartë në mes asaj që mendohet të thuhet dhe asaj që shkruhet;

– gabimet elementare, si mungesa e “ë”-së, përdorimi i tmerrshëm i “q”-së në vend të “ç”-së etj.;

– mungesa e shenjave te pikësimit, që të bën të humbësh shumë kohë derisa e kupton se ku fjalitë marrin kahjen e duhur, në kuadër të asaj që është menduar të thuhet.

– indiferentizmi gjuhësor;  etj., etj.

 Indiferentizmi gjuhësor

Ky indiferentizëm është mjaft kompleks dhe ka të bëjë me shumë gjëra njëkohësisht: me të nguturin, thjeshtësinë brutale të të shkruarit, sipërfaqesinë, të qenurit kull (cool), joseriozitetin dhe edukatën individuale. Dhe kur kjo vjen nga gjithësecili: fëmija, i rrituri, studenti, qytetari, fshatari e i diplomuari, kuptohet që është prekur piku kritik.

– Të nguturit. – Të gjithë nguten kur shkruajnë, vërehet nga mungesa e ngatërrimi i shkronjave, mungesa e shenjave të pikësimit dhe përdorimi i akronimeve. Shtrohet pyetja: a ka pamjen e duhur dhe ndjesinë e vërtetë një këmishë e pahekurosur mirë, një pastrim dhëmbësh për 3 sekonda, një bukë e pjekur për 3 minuta? Një semafor i kaluar në të kuqen? 

– Thjeshtësia brutale.- Ajo që haset kudo në ditët e sotme është thjeshtësia me të cilën të rinjtë shprehen, shkruajnë. Nuk e marrin pikën e mundit që të formulojnë një fjali së paku drejt të lexueshme, kuptueshme.

Fjalia e shkruar pa pikë e pa presje, pa morfologji e strukturë elementare, pa “ë” në fund dhe me “q” të vendosur dosido është rrëmujë, sikur floku i pakrehur. Edhe po të jetë një fjali dashurie a urimi, ajo thjesht i ngjan një dhurate të paketuar me letër tualeti.

– Sipërfaqësia.- Një “mos ta nin-je ma e mira”-është shembulli më i thjeshtë se sa e vagët është aftësia për të thënë diçka të sinqertë, më të zhvilluar në përmbajtje, si dhe shembull se sa moskokëçarës e indiferent është ai që shkruan këtë.

– Cool-izmi – Mjafton të dëgjosh bashkëbisedimet në mes të rinjve në Kosovë, sidomos atyre nëpër qytete, dhe ti e kupton që ata janë thjeshtë të rinj të  l-a-z-d-r-u-a-r. E sa për ironinë e tërë kësaj, në Dukagjinin lindor “kull” e quajnë kalin shëndetlig! Rastësi bizare kjo. Gjuha shqipe në Kosovë është shëndetlige.

– Joserioziteti.- Nëse s’duhet të kemi seriozitet në mënyrën se si shpërfaqemi para botës virtuale, atëherë a kemi të drejtë të kërkojmë prej të tjerëve (në botën reale) që të jenë seriozë?

Pse të mos jetë edhe një mjek rebel, që në vend të shpretkës të operojë mëlqinë? Apo një farmacist, që në vend të një vitamine të japë antibiotikë të fuqishëm…apo një shofer autobusi të vozisë 120 km/orë, në pikë të dimrit? Apo një procesverbal gjykate t’shkruhej pa pikë e presje? Se në këtë mënyrë do të ishin in, duke qenë joseriozë. Ne na bënë përshtypje si të jemi in apriori, e jo të merremi me consequences posteriori.

– Mungesa e edukatës.- kjo është më e rrezikshmja, dhe më e përhapura si dukuri. Për më tepër kjo mungesë edukate gradualisht po prekë edhe ata që kanë një nivel të caktuar të saj. Se sot duhet të sillesh si masa. Masa, sasia është në pyetje. Gjithmonë.

 Rebelizmi gjuhësor

Dekadën e fundit dukuria e rebelizmit në përgjithësi ka rritje eksponenciale. Dukuri që bie në sy në tërë botën, sidomos botën perëndimore. Eshtë dicka e marrë nga perëndimi por diçka që buron edhe nga vetë ndjesia e individit shqiptar për të ndryshuar gjërat duke mos qenë rehatshëm me to. Këtu padyshim edhe gjuha del pengesë në rrugën e rebelizmit. Të shkruarit online është marrë si një mikrokozmos ku secili mund ta shprehë rebelizmin e tij, që nga postimet e mendimeve, fotografive, videove, muzikës e deri te gjërat e thjeshta ditore. Kjo hapësirë ku mund të ndihesh “sa të duash rebel” pa rregulla, paradoksalisht ka edhe vetë rregulla! Se duhet të jesh sa më rebel që mundesh, i çthurur, të mos respektosh asgjë, të jesh sa më shumë vetvetja (që në përkthim të lirë do të thotë: sillu sipas instinktit)! S’je in nëse shkruan me gramatikë, s’je cool  nëse bën “kishe unë di”. Me këtë sikur dëshirohet të luftohet rregulli, që në thelb e mban botën gjallë.

Të përdorësh zhargon është e pranueshme deri diku mes familjarëve dhe një numri të kufizuar miqsh, por të jetë pjesë integrale absolute e çdo reagimi, komenti, postimi, përshëndetjeje, falenderimi apo kritike-kjo thjesht është e papranueshme.

 Pro et Contra

Nëse dikush mendon se kjo mënyrë rebele e komunikimit e bën shoqërinë më pak të ngurtë, më elastike, më të komunikueshme e më të mirë, mendoj se gabon. Se nuk mund dhe guxon të futen të gjitha në një thes, në thirrje të një uniformiteti shoqëror të rremë. Të mos dish nëse atë koment apo shkrim kush e ka bërë, një fëmijë që është në fillet e para të të mësuarit të gjërave, apo një i rritur 20-30 vjeçar?

Dihet se njerëzit janë të ndryshëm, shprehen ndryshe, shkruajnë ndryshe. Në kuadër të kësaj, vetë brenda përbrenda Kosovës kemi nënkulturat gjuhësore, të cilat duhet t’i respektojmë. Por, por, jo që në emër të kësaj të guxojmë të masakrojmë të shkruarit. Nëse dëshirojmë që të kuptohemi mirë, të respektojmë mendimet e njëri tjetrit, pse mos të përpiqemi pak që të shkruajmë drejt, qartë. Vetëm kaq!

Ne duhet të këmbejmë idetë, bindjet, mendimet, dallimet, jouniformitetin shoqëror me diçka uniforme-gjuhën. Mendoj, qoftë edhe në gegnishtën tonë. Së paku në rregullat kryesore të saj. Gjejeni një krahër, se përndryshe do të bëhemi Dexter-ë të gjuhës sonë. Të vetvetes.

2010
12/26
CATEGORY
Mediale
Shqip
TAGS









































Lini një koment

V5 Vota – Vjedhja – Vetëmohimi – Vetëvendosja – Vikiliks


       

Vota - Vjedhja - Vetëmohimi - Vetëvendosja - Vikiliks

Vota – Vjedhja – Vetëmohimi – Vetëvendosja – Vikiliks

Është e çuditshme se si shume fjale, pergjithesisht te nderlikuara, te veshtira e te diskutueshme ne dometheniet e tyre nisin me shkronjen ‘v’. Eshte kjo nje rastesi, apo e thene per te qene, nuk e di. Por di qe te gjitha keto lidhen ngushte ne kompleksitetin e Kosoves se sivjetshme. Kosoves se vitit 2010.

 Vota

Kjo eshte vota: nje leter e thjeshte qe pret vetem nje gjurme lapsi, per t’u rikthyer mepastaj ne bartesen e fateve te nje shoqerie.

Shume nga ne menduam qe tashme e kishim ndertuar nje raport te shendoshe me voten, shpesh duke u tallur me kutite e votimit te Rames e Berishes. Por doli te jete bindje e gabuar. Ne ne mes vetandej e ketej ‘kufirit’ dallojme pak ne menyren e te berit te gjerave. Por dallojme shume ne menyren e reagimit. Mungesa e sharjeve te renda publike, dhe rrahjet masive te zgjedhesve, nuk e bejne situaten me te kendshme aspak.

Ne tere kete prapakthim edhe analizat duken patetike. Por patjeter qe dicka duhet te thuhet. Per veten, ne mos per te tjeret. Se, nuk me behet vone cka thote Europa per kete. Kush merzitet per ta. Nuk e mendoj qe ata jane djeme me te mire apo me te ndershem se ne. E kam me vetveten, rinine, popullin. Ne dijme, mundemi dhe meritojme me shume se sa ku jemi tani.

Vjedhja

Korrupsion! S’me pelqen si shprehje. Jo per tjeter, por kemi nje me te mire, me te drejtperdrejte, vjedhje. Pasi u be qe sa kohe, u diktua, u publikua, iu perplas zyrtarisht ftyres se aktereve kryesore-prape nuk ndodhi gje. Akteret, jo qe vodhen ç’munden deri me tani, ata tashme e vodhen edhe voten! Edhe pa pike skrupulli. Sa tronditese, ngulfatese, plasese. Po po, plasese! Kjo eshte. Kujt po ia bejne kete? Kujt? Kujt?

Vetëmohimi

Pse nuk u protestua ne momentin kur u publikuan raportet per vjedhjen ne Kosove nga organizatat nderkombetare? Mos populli kishte vjedhur vete, dhe s’bente ze? Sigurisht qe jo.

Pse kurre nuk u protestua per papunesine, terrin, familjarizmin e moszhvillimin? Pse? Perderisa studentet ne Angline e pasur e te zhvilluar e rrezikojne edhe vete familjen mbreterore me protesta ne rruget e Londres, pse rinia jone vetemjaftohet me realitetin?

Pse nuk protestohet tani kur njefar Dik k… akuzon per trafikim organesh UÇK-ne? Kryeministrit tone s’do ti prishej qejfi ne kete rast. Se thote: po akuzohet lufta e popullit shqiptar! Po a do t’i prishej atij qefi, nese ky popull do ta gjuante me gure, akuzonte dhe denonte per korrupsionin e deshmuar ne kohen e qeverisjes se tij dhe vjedhjen e paprecedente te votave? Sigurisht qe po!

S’do mend qe zgjedhja jone qe beme dhe po bejme, per te heshtur, se jane te tjeret qe do t’na nxjerrin nga lloçi, se do te pike dikush nga qielli qe t’na qeverise ndershem, nuk ka te beje asgje me vetedijen e perparimin, por thjesht me vetemohimin, regresin.

Vetëvendosja

Ne fillet e saj dukej si tendencioze, si e tejmbushur me patriotizem e diletantizem, si kostum i papershtatshem per prerjen europiane te Kosoves. Na pelqenin, por tashme kishim nje dashuri te re, te madhe. Europen! Dhe gjithçka qe bente ajo me Kosoven ishte e pranueshme. E te gjithe shushatnim. Se s’kishin c’benin me shume partite, politikanet. Arsyetohej varferia, arsyetohej papunesia, arsyetohej terri! Se shushatja, thene te drejten na ishte mbjellur me kohe, nga rezistenca kundrejt shtetit me monstruoz te Europes. E eshte pikerisht Vetevendosja qe guxoi dikur, Vetevendosja qe po guxon edhe tani. Vetem se per ironi te fatit tani lufton per te vendosur vete ekzistencializmin e ketij shteti ne rruge te drejte. 

Se sa fitoi, si ia doli, sa do te nderroje menyren e berjes se gjerave nga brenda parlamentit, se si do t’i pershtatet Kosoves europiane, mbetet te shohim. Por dicka ka arritur:

– Qe mos ta lere indiferentizmin te futet deri ne strukturat e ADN-se sone, si dhe

– Te pasuroje fuqishem aktualitetin mbareshqiptar me kete koncept sa te vjeter e te ri.

Vikiliks

Sa pamje bajate qe kishin ato kabllogramet e Wikileaks. Sigurisht, meqe jane te natyres sekrete e konfidenciale, s’duhet te jene te stilizuara, sepse nuk jane per shitje, e per pasoje as per ekspozim masiv. He!

Bota po ndryshon cdo here, ne kohe dhe hapesire. Shembujt e Vikiliks jane kurajuese mbi te gjitha. Edhe nese kjo organizate nuk do ta ndryshoje Ameriken, Europen, Rusine, boten, nje gje e beri. Per nje kohe i ç’sekretoi, i ç’konfidencializoi, ua hoqi breket qeverive. Dhe popujve u dha nje mesim. Se s’duhet qene konformiste edhe nese jetohet ne shoqeri te zhvilluara e moderne. Se per shoqerite ne zhvillim as mos te flasim! 

 V5

Kosova duket te jete vertete arene ndryshimesh, te mirash e keqijash, goditjesh e kundergoditjesh, qofte nga jashte, qofte brenda vete saj. Arene e Vjedhjes  se Votave, shperlarjesh parashe, target akuzash tronditese. Te mos permendet varferia e vuajtjet e popullit… 

Ç’ti behet?

Duhet te reagojme. Nuk duhet te rrime urte, te behemi pjese e ketij Vetëmohimi. Nuk duhet te presim ambasadorin amerikan te thote ‘votat u vodhen’, se ai thote, por mund ta beje shkarazi, ashtu si edhe beri! Neve s’duhet te na bejne pershtypje heroizmat e militantizmat qe s’na cojne kund. Studentet, te diplomuarit, papunet, gjithe populli te veprojme. Duke ua bere te pasigurte pushtetin kujtdoqofte, qofshin ata te krahut te luftes, paqes apo neser te vete Vetëvendosjes, nese nuk bejne punet si duhet. Nuk duhet te presim Vikiliksin te vije te pergjoje, te dokumentoje per sherret, hajnite, e keqperdorimet ne tere sistemin tone. Ne i dijme tashme te gjitha. Ne jemi populli. Jemi zeri!

2010
12/19
CATEGORY
Politika
TAGS





















































Lini një koment

Pa Viza-Me Viza


Standardet e Shumefishta

Waiting is = Forbidden

Gjysma e popullit shqiptar do te levize pa viza drejt Europes qe nga 15 Dhjetori, derisa pjesa tjeter do te vazhdoje te diskriminohet pa ditur edhe sa kohe. Pritjet ishin kaq te medha, vuajtjet e qytetareve poashtu. Europa luante gjate gjithe kohes me standardet dhe kushtezimet e panevojshme derisa nje dite vendosi te thote: Po! Nuk tha Po ne te njejten kohe kur i tha Malit te Zi, Serbise e Maqedonise, por rreth nje vit me vone. A do te ndodhe pas nje viti edhe per Kosoven, apo do shkojne 3, 4 apo 5 vjet sic pret shumekush. A duhet kuptuar kjo si nje kerkese e patjetersueshme per plotesim standardesh europiane apo thjesht nje vendim politik i Europes, e cila deshiron qe te tregohet zemergjere karshi rajonit?

Nese eshte e para, ka hapesire per kundershti. Pse Shqiperia u la pas vendeve te rajonit? Shqiperia nuk u be me e pasur pas nje viti, nuk hapi qindra mijera vende pune brenda nje viti. As Maqedonia nuk ishte shume me mire, sikur dhe Kosova qe s’eshte keq per shume standarde karshi vendeve te rajonit, bile per shume syresh prin.

Nese flitet per zemergjeresi te Europes, prape ka hapesire per dyshime. Pse te jete zemergjere me vendet qe s’kane demokraci te vertete, vende ultranacionaliste qe ne kushtetutat e tyre vazhdojne te “mbajne” territore tashme te pavarura, vende ku diskriminohen te tjeret per shkak te perkatesise gjuhesore e etnike, ndersa po e njejta Europe te jete shume kerkuese per shtetet qe nuk diskriminojne te tjeret, qe kane kushtetuta avangarde karshi fqinjve te tyre, dhe qe nacionalizmin ia kane lene ne dore te huajve!? 

Gezim apo Deshtim

Quhet ngjarje historike, se do festohet, do kendohet. Sa femijerore dhe prapanake! Politika shqiptare vazhdon te sillet njejte si qeveria si opozita. Vjelje suksesesh politike, shfryrje inatesh, sharje, krekosje dhe ofendime-ky eshte peisazhi i perditshmerise shqiptare. Shqiptaret vazhdojne te pranojne cdo rregull nga bashkesia europiane-edhe ne qofte se jane rregulla diskriminuese (nese krahasohen me vendet fqinje), dhe primitivisht te cilesojne fitore cdo ngjarje normale, qe ndodh ne kursin e zhvillimit dhe integrimit te nje shoqerie.

Kjo nuk i sherben aspak ngritjes kombetare dhe as fitimit te respektit nga Europa e standardeve te dyfishta e shumefishta, dhe sigurisht nuk shenon as moment gezimi dhe krenarie, karshi tere ketyre puneve te pabera qe kemi.

Shqiptaret testohen nga shqiptaret

Se e kemi fatin e perbashket nuk do shume mend per ta kuptuar. Por pikerisht te trajtohesh si nje komb, nga vete Europa qe ne kete rast na fute indirekt ne nje thes te perbashket si shqiptare, pa marre parasysh a jemi nga Shqiperia apo Kosova, kjo duhet mbajtur ne mend.

“Dilni ju njehere, pa te shohim si do silleni, e pastaj shohim dhe per Kosoven!” Keshtu permblidhen pak a shume ne nje fjali fjalet e diplomateve nga perendimi europian qe kushtezojne qytetaret shqiptare, mbase pa shume skrupull, pak para udhetimit te tyre pa regjimin e vizave drejt Europes.

Paten thene se Kosova s’e meriton pavaresine sepse Shqiperia nuk po arrin te deshmoje veten si shtet funksional. Kjo deri diku kishte kuptim, dhe tmerronte qytetarin shqiptar nga Kosova dhe kudo tjeter. S’ishte gje per t’u krenuar me 1997-n, asgje per t’u krenuar per demokracine e brishte, asgje per t’u krenuar pas cdo nderrimi pushtetesh ne Tirane, pas cdo zgjedhjeje politike. 15 Dhjetori i 2010, a do te jete nje date festimesh te panevojshme per arritjet me hapa breshke, apo nje moment i sjelljes dinjitoze te qytetareve shqiptare dhe politikes shqiptare?

Me teper se vete Europa, kete sjellje dinjitoze po e presin qytetaret e Kosoves, qe perfundimisht te kene argumentin e tyre para europianeve se shqiptaret ia vlejne, se s’jemi me ngordhalaqe se qytetaret serbe, boshnjake apo maqedonas.

Sepse ne fund te fundit, shqiptaret perbejne diaspora te fuqishme, punetore e taksapagues te rendesishem prej kohesh neper shtetet europiane dhe se largimi i vizave nuk i nderon shqiptaret por fillon te nderoje vete Europen e cila kurre nuk na kuptoi drejt.

2010
12/08
CATEGORY
Politika
TAGS

















































Lini një koment

Recent entry

Arkiv

Kategori