Posts Tagged ‘ Serbia ’

Sa “dardanë”?


Dardan - Paraja e Kosovës

"Dardan-i" Paraja e Kosovës - copyright SK

Planet e kahershme evropiane për shkrirjen ekonomike dhe monetare me qëllim të pozicionimit sa më të fuqishëm të kontinentit të vjetër në tregun global nuk duken të jenë të aplikueshme sikur në rastin amerikan. Me diversitetin e pashoq nacional, me tradita të forta dalluese në strukturimin politik e ekonomik, si dhe me problemet e brendshme legjislative e organizative të secilit shtet evropian veç e veç, shëndeti i euros dhe Evropës është përkeqësuar dukshëm. Irlanda, Portugalia, Greqia, Italia e Spanja pothuaj i kanë shteruar të gjitha mundësitë për ruajtjen e krenarisë evropiane – euros.

Reformat strukturale

Greqia ka muaj që ballafaqohet me ndryshimet strukturale në legjislacionin ekonomik të vendit, por ndryshimet nuk sollën dalje nga kriza. Ato nuk sollën as përmbajtjen më të vogël nga kaosi ekonomik dhe financiar. Rënia e eksporteve të produkteve greke për shkak të ngritjes enorme të kosotos së prodhimit të tyre, rezultoi me tkurrjen e të hyrave në buxhetin shtetëror. Ndërkohë shpenzimet e pakontrolluara buxhetore përfshirë normat e ulëta të interesit në marrjen e kredive çuan në prekjen e pikut të borxhit të jashtëm. Tendenca fiktive e Greqisë dhe e shteteve tjera mediterane për t’u krahasuar me shtetet e Evropës veriore pa reformat e duhura e me këtë pa konkurrencë të shëndoshë tregjesh, nuk është diçka e re. I ka rrënjët dekada më parë.

Dorëheqja si zgjidhje

Të dorëhiqesh nga qeveria nuk ndihmon të përmirësohet situata. Dorëheqja e Papandreut dje, i ndjekur nga largimi i Berluskonit sot, apo edhe i Zapateros nesër, nuk zgjidhin krizën. Sa mund të jetë i aftë një kryeministër teknik qoftë edhe me përvojën më të madhe në biznesin financiar të menaxhojë lëmshin e ç’thurur financiar? E pamundshme.

Lëvizjet politike të kushtëzuara nga çoroditja financiare nuk mund të sjellin zgjidhje të problemit. As përmirësim. Lëvizjet e fundit në skenat politike janë vetëm hap për të kënaqur turmat, sepse dihet që nuk ishte politika e kryeministrave të tanishëm që solli këtë situatë. Po ashtu, presionet dhe pakënaqësitë e qendrave perëndimore kundrejt vendeve të Evropës jugore janë vetëm sa për të konsumuar kohë.

Me gjithë këto zhvillime, paqartësisë financiare të eurozonës do t’i vijë fundi. Idetë premtuese për shfrytëzimin e parave të Bankës Qendrore Evropiane, apo edhe printimi i pafund i monedhës euro, tregojnë mungesën akute të formulës së artë për dalje nga kriza. Edhe pse jozyrtarisht, pjesë të Evropës tashmë kanë hyrë në depresion ekonomik. Një dekadë me reformat e duhura për rimarrjen e tregjeve, stabilitetin e euros dhe me këtë daljen nga kriza, do të ishte skenari më optimist për entuziastët e ëndrrës evropiane.

Euro, dardani apo…

Projekti i dikurshëm për pranimin në eurozonë të vetëm atyre shteteve me ekonomi të konsoliduar nuk u respektua që në fillim. Situata e rënduar financiare pothuaj ka dalë jashtë kontrollit. Cilado lëvizje e vendeve të eurozonës, qoftë vetëtërheqja apo përjashtimi i njëpasnjëshëm i vendeve jokonkuruese në eurozonë duket se nuk do të mund të mbrojnë mjaftueshëm shembjen e eurozonës.

Në atë rast Kosova e Mali i Zi të vetmet vende në rajon që vullnetarisht adoptuan euron, do të mund të gjendeshin sërish në një moment aspak komod. Euroja nuk solli efektet e pritura në investime, ashtu siç u besua kur Kosova adoptoi atë si njësi të vetme monetare.
Përveç ndjesisë sipërfaqësore së të qenit “afër” Evropës së pasur, euro në fakt e ka stagnuar zhvillimin e ekonomisë vendore. Ajo rriti koston e jetesës, e ç’është më e keqja ka rritur koston e prodhimit të të mirave materiale, duke frenuar kështu ekonominë e mesme e të vogël, e sidomos sektorin e agrokulturës.

Parashikimet e Fondit Monetar Ndërkombëtar se Kosova nuk do të ndikohet nga kriza ekonomike evropiane, të paktën jodrejpërdrejt, nuk jep garanci për rehati. Në tërë këtë paqartësi, ekspertët vendorë nuk do të bënin keq që pavonuar të planifikojnë një strategji eventuale në rast të ballafaqimit të drejtpërdrejt të vendit tonë me krizën financiare evropiane.

Kjo do të ndihmonte vendin po ashtu në hapat e integrimit në BE, sepse duket që pranimi i vendeve të reja do të jetë edhe më i vështirë sidomos nëse ekonomia vendore është jokonkuruese dhe në raport të zhdrejtë me konsumin e brendshëm dhe standardin e lartë rrethues.

Meqë kthimi në markën gjermane s’duket të jetë i mundshëm për shumë shkaqe, hapja e debatit për krijimin e njësisë monetare të shtetit të Kosovës nuk është larg arsyes së shëndoshë.

Kështu, nuk do të ishte fare befasi që një ditë tokat djerrë të Kosovës të jenë plot me grurë.

Sharmi Fetar


copyright - illyris

Konstantës agresive në rritje të zhvillimeve shoqërore në Kosovë nuk po i shpëton dot as diskutimi për ndërtimin e xhamisë për nevojat e besimtarëve në kryeqytet. E panevojshme sigurisht, përderisa deri vonë jemi ndjerë krenarë për trashëgiminë e larmishme fetare që kemi patur gjatë shekujsh. Në një Shqipëri me pothuaj 700 kisha katolike, 430 kisha ortodokse e 570 xhami gjërat duken më të relaksuara. Ndërsa Kosova me mbi 500 xhamitë e saj e me shumë pak kisha katolike, ka një prirje boshnjakëzimi e pozicionimi tekanjoz në sjelljen e disa besimtarëve të saj. E (pa)arsyeshme, e (pa)nevojshme, me pro et contra-t e veta, e gjithë kjo situatë vetëm sa e shpërfytyron sharmin fetar shqiptar.

Keqpërdorimi i fesë

Shih për këtë, askush nuk ka të drejtë që nevojën për ndërtimin e objekteve fetare ta përdorë për ekspozurë dhe ta njollosë me sjellje afektuoze, siç po ndodh këtyre ditëve në rrugët e Prishtinës. Apo të premtojë nëpër fushata se do të ndërtojë xhami e kisha, sikur bëjnë politikanët në Kosovë e Shqipëri. Shteti duhet të qëndrojë larg fesë, por njëkohësisht duhet të mbrojë fuqishëm vlerat karakteristike të shoqërisë sonë duke kontrolluar çdo veprim të dyshimtë të individëve apo organizatave që veprojnë në vend.

Tani jemi dëshmitarë të tendencës për radikalizim e imponim sidomos pas ardhjes së misionarëve dhe organizatave nga çdo cep i globit, të cilat më shumë se që kanë ndihmuar, e kanë komprometuar zhvillimin e shëndetshëm shpirtëror të shoqërisë. Kjo padyshim mund të na krijojë probleme të mëdha si shtet i ri që jemi.

Sa për referencë, një shembull tipik të tillë të zhbërjes shpirtërore kolektive e kemi fqinjin verior. Me politikën e kontrolluar nga feja, me ideologjinë kombëtare të strukturuar nga feja, e me ushtarakët vrasës të spërkatur me “ujë të shenjtë”, fqinjit nuk i mbeti më gjë për t’u krenuar. As për anën shpirtërore së paku. Se popujt e vegjël, të paktën, mbahen pas këtyre vlerave. Nuk e kanë luksin të jenë fetarë kryeneçë. Ai luks u takon shteteve të mëdha, SHBA-së, Iranit, Anglisë, Pakistanit, Indonezisë, apo Francës e Gjermanisë, të cilave u shkojnë para të majme për të menaxhuar dhe mbrojtur ideologjitë e tyre.

Kriza e besimit

Besimtarët dhe fanatikët e të gjitha feve në Kosovë, më shumë sesa për lokacionet e preferuara dhe për përmasat e objekteve fetare, duhet të shqetësohen për mënyrën se si të kultivojnë kulturën e besimit, si dhe respektin e dashamirësinë për fetë simotra. Pastaj se si të ruhen objektet ekzistente nga boshatisja dhe mungesa e besimtarëve. Nuk flitet këtu vetëm për Prishtinën, Tiranën, Prizrenin apo disa qytete tjera të mëdha që normalisht përthithin besimtarë që në fundjavë ia mësyjnë qytetit për ritet, por edhe për të shijuar të dalurit, shëtinë.

Ana tjetër e medaljes qëndron pikërisht në periferitë. Mjafton të shkohet nëpër shumicën e xhamive e kishave nëpër fshatrat e Kosovës e Shqipërisë dhe të takohesh me indiferencën pothuaj totale të shumicës absolute të të rinjve karshi riteve e besimeve, qoftë gjatë festave apo në rutinën e tyre ditore. Njëjtë mund të thuhet edhe për predikuesit moskokëçarës, të cilët shërbimin e bëjnë më shumë nga obligimi sesa nga dëshira për të transmetuar fjalën e mirë.

Xhamia e re

Në dekadën e fundit nga ndërtimet pa kriter është dëmtuar rëndë identitetit arkitekturor i pjesëve të tëra të qyteteve shqiptare. Tendenca për të zaptuar dhe jo për të hijeshuar hapësirat ku ndërtohet ka arritur kulmin. Gjithë kjo duket si garë mes ndërtuesish në kategorinë “kush ndërton më shëmtuar” sesa si zhvillim i mirëfilltë i arkitekturës.

Në rastin e ndërtimeve të banesave apo objekteve tjera administrative rregullat janë më të shpërfillshme, sepse në një kohë të caktuar ato edhe mund të largohen, ndërsa objektet e shenjta duhen trajtuar jashtëzakonisht kujdesshëm. Sepse ato mbesin përgjithmonë aty, dhe kështu nuk duhet ndërtuar kudo e dosido. Ato meritojnë lokacion dinjitoz dhe hapësirë të bollshme. Ato duhet të përkasin aty ku ndërtohen, të jenë në harmoni me objektet përcjellëse dhe të kenë gjithë infrastrukturën e nevojshme.

Lokacioni i propozuar në Ulpianë nuk i ofron një xhamie atë që i duhet. E futur në mes banesash urbane shumëkatëshe e në një terren të pjerrët xhamia do të dukej si një ndërtim i zorit, i dhunshëm. Edhe ndërtimi në hapësirat universitare do t’ia humbte atyre këtë emër. Për të mos anashkaluar legjitimimin indirekt që do t’i bëhej kishës millosheviqiane e ndërtuar padrejtësisht vite më parë.

Shkurtpamësia

Kur do të vijë koha kur ne do të mendojmë e punojmë me vizion, përtej emocioneve të momentit? A i duhet Prishtinës një xhami e ndërtuar domosdoshmërisht në qendër, në një qoshe të pjerrtë apo në një hapësirë të respektueshme dhe më në periferi? Në një hapësirë ku do të përkiste, ku të kishte hapësirë të mjaftueshme për infrastrukturën përcjellëse, që të shërbente jo vetëm për t’u falur, por si një kompleks multifunksional, qoftë bashkë me Qendrën Islamike.

Kjo do t’i ofronte qasje jo vetëm ca besimtarëve meshkuj, por gjithë të interesuarve, studentëve, vizitorëve familjarë e turistëve potencialë në të ardhmen. Kështu do nderohej besimi, feja, vetvetja. Përndryshe, shkurtpamësinë e sotme s’do na e falë e ardhmja.

Nëna e mirë e keqe


"Nëna e mirë e keqe" - © illyris 2011

Edhe pse si etiketë nuk duket e pëlqyeshme, kjo, si edhe çdo tjetër gjë e vlerësueshme në diskursin shoqëror, më shumë ndërlidhet me mungesën e përgjegjësisë. Një nënë e përgjegjshme nuk mjafton të kujdeset vetëm për punët e veta, apo vetëm të ndihmojë fëmijën e saj të hedh hapin e parë, por sjellja e saj shërben si pikë reference në zhvillimin e vazhdueshëm të fëmijës dhe në këtë mënyrë suksesin dhe mirëqenien e përbashkët në të ardhmen.

Papërgjegjësia permanente politike e shtetit amë që pas rënies së komunizmit nuk ka të falur, sa për jetët e njerëzve që jetojnë brenda Shqipërisë, po aq për jetët e shqiptarëve që jetojnë jashtë saj. Skemat piramidale, anarkia, zgjedhjet katastrofike, korrupsioni elitar, abuzimet e vazhdueshme me pushtetin lokal e qendror nga e djathta dhe e majta, janë realitetet historikisht të pandreqshme që Shqipëria ka prodhuar që nga rënia e komunizmit.

Efektet

Efektet e kësaj papërgjegjësie kanë impakt të brendshëm, dhe atë në formë të mungesës së investimeve serioze, papunësisë së lartë, largimit të të rinjve e shumë dëme të tjera, gjerësisht të njohura. Nga ky disfunksionalitet i shtetit shqiptar janë prekur vazhdimisht edhe Kosova me territoret tjera shqiptare në Ballkan. Ngërçet që përjeton Shqipëria kushtëzojnë në mënyrë të pashmangshme Kosovën, shpeshherë padrejtësisht. Në këtë rast nuk bëhet fjalë për marrëdhëniet Kosovë-Shqipëri, të cilat mbeten të paprekura dhe të pacenueshme.

Dihet që shteti shqiptar nuk ka kursyer asnjëherë asistencën e saj në ndihmë Kosovës pa marrë parasysh në ka qenë e udhëhequr nga e djathta apo e majta. Por përtej lidhshmërisë ndërmjet dy shteteve shqiptare, qëndrojnë marrëdhëniet që këto shtete kanë me rajonin dhe Evropën, ngaqë kur është në pyetje për trajtim dhe respekt, Evropa në kuluaret e saj nuk na sheh si dy shtete të veçanta, por vetëm si shqiptarë. Dhe kur në Shqipëri apo Kosovë gjërat shkojnë keq, domosdoshmërisht shemben balancat dhe bien kredencialet e të gjithë shqiptarëve në rajon.

Shembulli serb

Serbia, shteti më i sëmurë ideologjikisht në Evropë, në konflikt me pothuaj të gjithë fqinjët, shkaktare e shumë luftërave, sërish po na jep shembuj se si veprohet gjeopolitikisht. Me tërë barrën morale për të kaluarën dhe përkundër mungesës absolute të vullnetit të politikës, e kostos nacionaliste, prapëseprapë gjeti rrugë të joshë perëndimin duke arrestuar kriminelin e radhës. Dhe për këtë do të shpërblehet nga Evropa me integrim të përshpejtuar, derisa në anën tjetër shqiptarët që patën rastin e artë që nga rënia e komunizmit, sërish, për disa vota mbeten peng i integrimit. Një integrimi kaq të nevojshëm jo vetëm për veten, por edhe për forcimin strategjik të faktorit shqiptar në rajon.

Shanset e humbura

Shqipëria edhe pse nuk ka pasur konflikte të brendshme etnike apo luftë me shtetet fqinje, edhe pse nuk ka pasur llogari të palara me Hagën, nuk i shfrytëzoi kurrë këto avantazhe. E mbetur prapa në çdo hap të saj drejt anëtarësimit në BE, e vonuar jashtëzakonisht shumë në nënshkrimin e të gjitha marrëveshjeve me strukturat evropiane jo vetëm që humbi shansin për të qenë anëtare në valën e fundit të anëtarësimit, por tani nuk mund të qëndrojë as në linjë me shtetet e mbetura.

Kroacisë, Malit të Zi dhe Maqedonisë si kandidate zyrtare së shpejti do u bashkohet edhe Serbia, ndërkaq Shqipëria duket që mbeti për në trenin e fundit të integrimit, bashkë me Kosovën dhe Bosnjën. Sipas legjislacionit evropian një shtet anëtar i BE-së ka të drejtë që në mos të stopojë, së paku të prolongojë anëtarësimin e një vendi kandidat, duke kushtëzuar e përfituar për çështjet e nxehta bilaterale, sikur Sllovenia ndaj Kroacisë apo së fundmi Greqia ndaj Maqedonisë.

E se cilat do të jenë kushtëzimet që fqinjët tanë do na i bëjnë gjatë rrugës së tejzgjatur të integrimit, mbetet të shihet.

 

Uglar 2011


 

Uglar 2011

E shëmtuara përsëritet

Ishte Mars i vitit 2004 kur fëmijët shqiptarë nga Mitrovica u kërcënuan, u ndoqën e u mbytën në lumin Ibër. Pas kësaj pati një reagim spontan që çoi në shkarje situate në atë që më vonë u quajt si Marsi 2004. Ishin vet qytetarët serbë që ndezën fitilin, dhe po ata që përfituan më vonë nga reagimi i shqiptarëve.

Mars 2011. Skenar i ndryshëm, i vdekur po një fëmijë shqiptar. Një djalë i vogël me ëndrra të mbetura peng. Peng i një vrasësi “të panjohur”. Peng i përgjegjësive tona, të secilit qytetar e pushtetar të Kosovës. Ka qenë e thënë të ndodhi kjo, se kështu paska dashur Perëndia. Së paku sipas Presidentit të Kosovës! Vrasësi (nuk) dihet. Autoritetet heshtin e s’guxojnë të marrin masa. Se kështu e do puna. Sipas Ministrit të Brendshëm. Që të bën të besosh se po të mos ishte për mjetet e informacionit, ne as që do të mirrnim vesh se kjo vrasje kishte ndodhur. Kjo, për hir të stabilitetit, për hir të kushedi çfarë. Nuk reaguan mediat ndërkombëtare, askush nuk përshëndeti heshtjen, përmbajtjen shqiptare. As në BE, Kombe të Bashkuara. Se kur serbët vrasin, qoftë edhe fëmijë që prejnë dru për bukën e gojës, duhet të rrimë urtë. Ndërsa po të ndodhte në të kundërtën?  

 Të djegur

Sjellja e butë e autoriteteve kosovare ndaj këtij rasti si dhe reagimi i vakët i shoqërisë civile, është shumë i habitshëm dhe skandaloz. Armët ekzistojnë gjithandej nëpër shtëpitë e serbëve, KFOR hesht. Policia e Kosovës “ruan” stabilitetin duke u lënë atyre në duar arsenale të vërteta armësh.

Kush u dogj me të vërtetë në gjithë këtë? Zemra e një nëne të vuajtur, apo shumë më tepër. Sigurisht që shumë më tepër. U dogj besueshmëria! Besueshmëria e autoritetit shtetëror. E figurës së Presidentit, që në mënyrën më naive e bestytnore zhvendos shkakun e ngjarjes në ” Perëndia ka dashtë”. U dogj besueshmëria e Policisë, e cila reagon me qetësi e  indiferentizëm aspak bindës. U dogj edhe një herë besueshmëria e zyrave ndërkombëtare, të cilat me stopimin e aktiviteteve ligjore të Policisë së Kosovës ndaj serbëve të armatosur, kanë cënuar dhe po cënojnë vazhdimisht sinqeritetin në punën dhe paanësinë e misionit të tyre.

 Faji

Humbja e jetës së të riut nga Uglari, edhe një herë shenjon mirë realitetet e përditshmërisë kosovare. Gjetja e fajtorit të vërtetë nuk ndërlidhet vetëm me identifikimin e vrasësit apo motivin e këtij akti, qoftë ai etnik apo tjetër. Është më e thellë, gjithëpërfshirëse.

Të mbijetosh varfërinë, me rrezikun e përhershëm të humbjes së jetës, për më tepër jetës së një fëmije rëndon drejtpëdrejt mbi keqpërdoruesit e Kosovës. Dhe atë nga keqpërdoruesit e vegjël e deri te keqpërdoruesit e mëdhenj. Që nga 1999 e deri më sot. Vjedhjet masive, shpërlarjet e parave, keqmenaxhimi me mjetet financiare, paranë publike dhe çdo punë e bërë keq nga drejtuesit e pozitave në politikë, biznes e administratë janë fajtorët e vërtetë të këtyre ditëve. 

Rasti i Uglarit duhet shikuar edhe përtej perdes etnike. Shkaqet janë më të rënda dhe bëjnë me gisht nga ne. Serbi mund të jetë fajtor për vrasjen, mund edhe të burgoset, por si t’ia bëjmë me fajtorët që çuan një fëmijë drejt malit, vdekjes?! Pasurimet anakronike multimilionëshe nga njëra anë dhe humbja e një jete të re në luftë për kafshoren e bukës, flet mëse mjaftueshëm. 

Kjo ngjarje mund të ketë lidhje me çdo gjë, por vetëm me Perëndinë, JO!

Alkena dhe “Vorio-Epiri”


Alkena dhe "Vorio-Epiri"

Alkena dhe "Vorio-Epiri"

Edhe fëmija më i vogël nuk do ta kishte të zorshme të vërente sikletin në shoun e së shtunës të BB4, kur doli banorja e fundit, Alkena. Siklet, që ka kohë që ka prekur një pjesë të caktuar të publikut, e ç’është më e keqja edhe të vetë prezantueses Arbana Osmani dhe opinionistit Blendi Sala. Ishte për të qeshur/qarë, se sa u prekën njerëzia nga nacionalizmi e patriotizmi totalisht i pafajshëm i Alkenës. Është poashtu e habitshme se si Alkena u ndëshkua për bindjet e saja me eleminim, kur të gjithë e dijmë botërisht se:

-në Greqi nuk dëgjohet muzika shqip, së paku në BB apo TV-të kombëtare               

-në Greqi vriten të rinjët shqiptarë jo vetëm me plumba por edhe me mjete tjera rrethanore, me shufra druri e hekuri, deri te zhdukja totale e trupave

-në Greqi edhe emrin o mbiemrin që ke, duhet ta ndërrosh-nëse do të mbijetosh

-Greqia edhe pension të jep vetëm të quhesh – joshqiptar!

-në Greqi edhe gazetarët e TCH-kanë qenë seriozisht të kërcënuar, kur kanë hyrë tinëz në tokat shqiptare të Çamërisë.

-në Greqi ka ndodhë dhunë, asimilim dhe përndjekje çrrënjosëse e etnosit shqiptar

Opinionisti i BB4 e tha që publiku e sanksionoi Alkenën pikërisht për këtë patriotizëm-nacionalizëm, dhe me ngulm insistonte se muzika greke është art, kripa greke është vetëm kripë. Për të të ardhur keq vërtet, nga një person publik, profesor në universitet. Apo nga një prezantuese serioze si Arbana, e cila në dy spektaklet e fundit-u mundua me çdo kusht të diskreditonte bindjet e Alkenës. Ndërsa po të analizojmë anën greke apo sllave, ndodh absolutisht e kundërta. Mediat tundin flamujt antishqiptarë dhe në emër të mbrojtjes së publikut të tyre nga ndikimet e kulturave fqinje, çdo gjë filtrohet deri në detaj. Në vendet tona fqinje, gjithçka shqiptare demonizohet. Edhe kur një i ri vdes nga një aksident trafiku në jug të Shqipërisë, grekët e bëjnë namin, edhe politika çohet në këmbë. Të mos përmendim varrezat e shumë gjëra tjera. Për të arritur kulmin me Bollanon e pikërisht këto ditë me konsullin grek, që nga Korça jep kumtin për ngritjen e “Vorio-Epirit”. Pikërisht këtë ditë kur Alkena u dëbua nga BB4 e u kritikua ashpër nga opinionisti e prezantuesja e BB.

Se na ka rënë perde e zezë syve s’do koment. Ne si popull kemi maninë të duam të tjerët-por vetëm veten jo. Mjafton të shihet se ç’po ndodh me politikën shqiptare në gjithë Ballkanin apo edhe me ambiguitetet në mes shoqërive shqiptare të Shqipërisë dhe Kosovës.

Kjo dashuri e pakursyer ndaj fqinjve do t’kishte kuptim nëse tjerët do t’ishin vërtetë më të mirë se ne, dhe më të mirë ndaj nesh. Por duke e ditur se të gjithë fqinjët tanë, pushtues tradicionalë, që kanë patur dhe vazhdojnë të kenë plane makabre karshi popullit tonë, kjo dashuri ndaj kulturës e artit të tyre, prekë kufijtë e blasfemisë. Dikush përmend se nacionalizmi nuk çon kërkund, se populli shqiptar nuk duhet t’ua kthejë në të njëjtën mënyrë grekëve, serbëve.  Kjo ka kuptim përderisa jemi më të dobëtit ushtarakisht dhe ekonomikisht. Por s’ka kuptim, kur ne çmendemi pas kripës greke, vajit, ushqimeve tjera. Ne nëse vërtet nuk kemi potencial që të pozicionohemi ushtarakisht, apo të kërkojmë Çamërinë prapa, së paku mund të bëjmë ca gjëra simbolike, të vemë embargo shpirtërore ndaj nacionalizmës (muzikës, mallrave) greke, serbe etj. Se kur dikush ta blen shpirtin-të ka blerë komplet. E a ka mjet më të sofistikuar për të blerë shpirtin e një populli sesa me art?? Më tregoni. Ah, se gati harrova…edhe me pensione besa! Vetëm prano që je grek, merr nja 300 euro të mira.

Kjo që shkruaj do të ishte absurde nga këndi i një amerikani, francezi, antropologu a turisti nga Perëndimi e Lindja e largët. Por gjithçka merr tjetër konotacion kur kjo kulturë fqinjësore greke e sllave, gjendet direkt matanë kufirit dhe njihet tradicionalisht antishqiptare. Qoftë edhe me një këngë dashurie, apo çkado tjetër. Qëllimi është influencimi. Mjafton një tingull, notë muzikore, qoftë edhe më e bukura.

Komunizmi vërtet që ka transformuar qenien shqiptare. E ka konzervuar në një mënyrë, edhe kombëtarisht për dekada, por reperkusionet pas rënies së tij janë vërtetë tronditëse. Një shpërlarje pothuaj totale truri të nacionalizmit shqiptar. Tani nuk ka në Ballkan e Europë popull më indiferent ndaj kombëtares, ndaj qenies së tij. Çka kërkon Greqia-Shqipëria pranon, sepse Europa kërkon. Çka të kërkojë Serbia, Kosova-pranon, sepse Europa kërkon. Ndërsa ne të shpërlarë truri, vdesim për muzikën greko-sllave, sepse ajo na paskërka të bëjë me artin, e kurrsesi me influencën, propagandën. Ne gëzohemi dhe simpatizojmë flamurin e Kosovës që s’na paska ngjashmëri me flamurin kombëtar. Dhe se duhet të lumturohemi që flamuri kombëtar mbeti flamur hasreti, që Kosova mbeti pa një flamur kuqezi. Se duhet të prekemi nëse dikush heqë një yll nga torta e një ditëlindjeje.  Se ne duhet t’i duam yjet e flamurit të Kosovës, për shkak të serbëve, kur dihet se më së paku ato yje i duan serbët. Ne duhet të respektojmë gjëra që ata vetë i urrejnë. Sepse jemi mendjehapurit që s’ua kthejmë me t’keq fqinjve tanë.  

Ja deri ku mund të shtrihet logjika. Ja ku kemi arritur. Na ngritet temperatura në një shou televiziv, sepse një banore i thotë ca gjëra troq, dhe ua hapë sytë masës së gjerë, dhe atë në një mënyrë fare origjinale dhe aspak dashakeqëse. Shumë më ndryshe se çdo banor tjetër i BB. Shpresoj t’i ketë rënë temperatura Arbanës dhe Blendit tashmë. Apo mbase regjia po mendohet se si të gjejë alternativa për promovimin “artistik”  të fqinjëve tanë. Po ua preferoj ca art-muzikë. Kësaj radhe nga fqinjët veriorë të Kosovës. Pak muzikë sllave, se edhe ajo s’është e keqe. Është muzikë tekefundit. Çka ka lidhje nëse serbët vranë e prenë në fyt shqiptarët? Sepse muzika na qënkërka art! Edhe nëse atë muzikë e bën gruaja e paramilitarit Arkan, që ka shfarosur jetë njerëzish. S’ka dert. Se ne jemi këta. Shqiptarët mendjehapur! Na vritni pa ne u degjojmë muzikën, se e keni të mirë, art është, art!

Tërë ky marifet i ndodhur në studiot e TV-së që po investon shumë për qështjen kombëtare duket seriozisht paradoksal. Apo duhet ta marrim vetëm si shkarje joprofesionale e të paredaktuar nga regjia e TCH. Se meqë është reality show dhe transmetim live, bëhen dhe fiasko të tilla. Nëse do të thuhej se Alkena doli për shkak të fatit që e solli në nominim apo mos-të-qenit-aktive, ka logjikë. Se të thuhet që doli për shkak të nacionalizmit-kjo është skandaloze. Dhe nëse është e vërtetë, vërtet shoqëria jonë duhet të ndjejë keqardhje për veten e saj, llumin vetëmohues në të cilin është zhytë. Dhe ky është një ndër indikatotorët më negativë që po karakterizon shoqërinë shqiptare të këtyre viteve.

Po mirë, Arbana, Blendi, X-i e Y-i, shpëtuan prej Alkenës patriote. Atë e ndëshkuan, gati e kryqëzuan për prirjet e saj. Ndërsa deklaratat e Bollanos e të konsullit grek në “Vorio-Epir” kush mos t’i ndëshkojë, kritikojë, as me një raport të thjeshtë gazetaresk. Sigurisht ngaqë ata flasin greqisht, u pëlqen muzika greke dhe hanë sallatë greke me kripë greke. Të gjitha i gjejnë këtu, në zemër të Shqipërisë. Askush s’u thotë STOP! Mbase është qështje arti, qështje dashurie (do të thoshte Ergysi).

E ndërkohë shqiptarët largohen nga shtëpia. Hanë njëri-tjetrin së gjalli.